«Είναι σκληρό, μπαμπά. Είναι σκληρό. Σε αυτή τη στιγμή του ανείπωτου πόνου χρειάζομαι την αγκαλιά σου. Οχι οποιαδήποτε αγκαλιά, τη δικιά σου. Αναμεμειγμένη με το άρωμά σου, το οποίο, όπως και η ψυχή σου, έχει μείνει εδώ. Και όποιος γνωρίζει καταλαβαίνει τι εννοώ. Είναι αδύνατο να το αποδεχθώ όλο αυτό, αλλά βρίσκω τη δύναμη σε αυτή την απεριόριστη αγάπη που μου είχες δώσει όλα αυτά τα χρόνια που ζήσαμε μαζί, μια αγάπη τόσο δυνατή που θα με συνοδεύει για την υπόλοιπη ζωή μου. Η καρδιά μου είναι χίλια κομμάτια σήμερα. Η ψυχή μου ακόμα χειρότερα και δεν μπορώ να σταματήσω να μιλάω για τον υπερήρωά μου, για τον πατέρα μου, για εσένα, Σίνισα Μιχαΐλοβιτς. Πονάει πάρα πολύ, πάρα πολύ. Σε αγαπώ, μπαμπά, για πάντα, για πάντα, για πάντα, για πάντα. Θα σου το φωνάζω κάθε μέρα, γιατί πιστεύω ότι τα δάκρυά μου θα φτάσουν εκεί που είσαι. Δεν θα είμαστε ποτέ μακριά. Γειά σου, μπαμπά μου, μεγάλη και ατελείωτη αγάπη μου. Υποσχέσου μου ότι θα μαθαίνω για σένα, ακόμα σε χρειάζομαι τόσο πολύ».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή