Το δίλημμα είναι μεγάλο. Η ΕΕ καλείται να διαλέξει ανάμεσα στις αξίες της – τις οποίες συχνά διακηρύσσει σαν ένδειξη της ηθικής της υπεροχής έναντι των αυταρχικών καθεστώτων – και στις ανάγκες της για καύσιμα – τα οποία τής επιτρέπουν, τροφοδοτώντας τις οικονομικές της μηχανές, να ανήκει στους ισχυρούς του πλανήτη. Από τη μια, δηλαδή, καλείται να τιμωρήσει παραδειγματικά όσους κατηγορούνται ότι ενσάρκωναν τον δημοκρατικότερο όλων των θεσμών της παίρνοντας βαλίτσες με 50ευρα απ’ το Κατάρ προκειμένου να φιλοτεχνήσουν μια εικόνα του διαφορετική απ’ αυτήν που παρουσιάζει ο διεθνής Τύπος. Κι από την άλλη, ψάχνει την ποινή της χρυσής τομής. Την ποινή, για να το πούμε διαφορετικά, που δεν θα τη βγάλει από τη λίστα των αγοραστών του καταριανού LNG, ενώ προσπαθεί να απεξαρτηθεί από το ρωσικό φυσικό αέριο. Το Qatargate έχει δυσκολέψει τις ευρωπαϊκές κινήσεις στη γεωπολιτική σκακιέρα της ενέργειας. Παρότι προς το παρόν η βελγική δικαιοσύνη δεν έχει εμπλέξει δημόσια τη χώρα του Κόλπου στις έρευνες για το σκάνδαλο, το πρόβλημα είναι ήδη εδώ. Κανείς δεν μπορεί να το αγνοήσει.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή