Εγινε θέμα ο Εμιλιάνο Μαρτίνες και ο τρόπος με τον οποίο πανηγύρισε μετά την απονομή. Εγινε θέμα και ο Λιονέλ Μέσι και ο τρόπος με τον οποίο σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ. Φορώντας την κελεμπία που του έδωσε ο Αραβας λίγο πριν πάρει στα χέρια του το βαρύτιμο τρόπαιο. Στα social media επικράτησε πανικός και για τους δύο. Είναι η μόδα: ψάχνουμε ακόμα και στη μεγαλύτερη στιγμή ενός ποδοσφαιριστή να βρούμε κάτι αρνητικό να πούμε. Να τον ψέξουμε για το οτιδήποτε. Είναι μια τάση ετούτη που δεν λέει να σταματήσει, θα συμβαίνει σχεδόν πάντα.

Αλλά εδώ όσοι μίλησαν για την κίνηση του Μέσι και την κελεμπία έχουν δίκιο. Οχι, δεν ήταν αυτή η εικόνα που θέλαμε να δούμε από τον αργεντινό σταρ τη στιγμή που θα σήκωνε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Θα προτιμούσαμε να φοράει μια σημαία της Αργεντινής να τον σκεπάζει. Ναι, έχουν δίκιο όσοι μιλούν για αυτό το γεγονός και όσοι μπαίνουν σε συγκρίσεις. Πιθανόν ο Μαραντόνα να πετούσε μακριά την οποιαδήποτε κελεμπία. Το ποδόσφαιρο δεν είναι αγνό όπως πριν από 30-40 χρόνια, μα θα πρέπει να διατηρούν τον ρομαντισμό όσο περισσότερο γίνεται εκείνοι που αποτελούν είδωλα. Επιτέλους, το Κατάρ δεν μπορεί με το χρήμα που ρέει άφθονο να αγοράζει τα πάντα! Υπάρχει και ένα όριο.

Ο Μέσι λάθεψε. Ξεχωρίζουμε, απομονώνουμε και αποθεώνουμε την ποδοσφαιρική του αξία και όσα έδειξε μέσα στο γήπεδο και στο Μουντιάλ. Τρίβουμε τα μάτια μας με τα γκολ του, τις ιδέες του, το πάθος του, το γέλιο του και το κλάμα του. Χαρήκαμε που τον είδαμε σε μια α λα Μαραντόνα φωτογραφία, να τον έχουν πάρει στους ώμους συμπαίκτες και οπαδοί κι εκείνος να σηκώνει ψηλά το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αλλά την ώρα της απονομής, λάθεψε. Καμία κελεμπία δεν χωρά σε έναν παγκόσμιο πρωταθλητή. Του ήταν τόσο εύκολο να το αποφύγει. Του ήταν τόσο εύκολο να ζητήσει μια σημαία της χώρας του και να την αφήσει να πέφτει στις πλάτες του.