Σύστημα

Το ντιμπέιτ έχει ξαναγίνει. Το μακρινό 2014. Σχεδόν τρεις μήνες πριν από τις ευρωεκλογές η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου αποφάσισε να καταργήσει τη λίστα – που ίσχυε τα προηγούμενα 33 χρόνια – και να προσφέρει στους υποψήφιους ένα κυνήγι του σταυρού σε ολόκληρη την επικράτεια. Τότε, η κυβερνητική επιχειρηματολογία ήθελε το «μίνι θεσμικό σοκ» να αναθερμαίνει το ενδιαφέρον του εκλογικού σώματος για την ευρωπαϊκή κάλπη. Βέβαια, οι πιο πονηρεμένοι γνώστες των παρασκηνίων υποστήριζαν ότι έτσι οι αρχηγοί των κομμάτων γλίτωναν από τη βάσανο της συγκρότησης του ευρωψηφοδελτίου – σε μια εποχή, μάλιστα, που οι εσωκομματικοί χειρισμοί ήταν δύσκολοι για τον μικρό κυβερνητικό εταίρο. Η αντιπολίτευση είχε στηλιτεύσει τον τακτικισμό. Αλλά δεν είχε αντιταχθεί στην ιδέα – άλλωστε, το ευφυές της στοιχείο ήταν ότι μπορούσε να πλασαριστεί σαν ένα κάλεσμα στον λαό για ενεργότερη συμμετοχή. Οι επικριτικές φωνές μιλούσαν και εκείνη την περίοδο για τον κίνδυνο να μετατραπεί η διαδικασία σε πολιτικό σόου ταλέντων – επειδή οι κάθε είδους σελέμπριτις ξεκινούσαν από καλύτερη επικοινωνιακή βάση τον αγώνα για την «κινητοποίηση των ψηφοφόρων».