Παράλληλο κοινωνικό σύμπαν

Υπάρχει στη διεθνή λογοτεχνική ιστορία ένας είδος γραφής, και πεζογραφικής και ποιητικής, που ονομάστηκε αλητογραφία. Δείγματα μπορεί να βρει κανείς ακόμη και στα ελληνιστικά χρόνια μες τις μεγάλες συγκεντρώσεις πληθυσμών, στην Αλεξάνδρεια π.χ. Εξάλλου ο ερχομός της νέας τέχνης, του κινηματογράφου, μας έμπασε στον κόσμο των νυχτερινών ασύλων, όπου τρύπωνε ο αλητάκος του Τσάρλι Τσάπλιν. Το ρομαντικό μυθιστόρημα με την τάση του να εισχωρεί σε κάθε μειονότητα μας έμπασε στις συμμορίες των πεινασμένων στις μεγάλες κρίσεις του ανερχόμενου καπιταλισμού. Ποιος δεν έχει παρακολουθήσει τους λούμπεν ήρωες του Βίκτωρος Ουγκώ στους «Αθλίους» και, κυρίως, στην «Παναγία των Παρισίων»; Εξοχες σκηνές του Ουγκώ με πλήθη εξαθλιωμένων αποσυνάγωγων που ρημάζουν γειτονιές ή γίνονται όργανα αντιεξουσιαστικών κινημάτων. Ποιος δε θυμάται τους Φερναδιέρους και τον αλητάκο Γαβριά που ο Ουγκώ τον στέλνει και στα χαρακώματα των λαϊκών εξεγέρσεων, πριν ακόμη τη μεγάλη Επανάσταση στη Γαλλία.