Δεν έχουμε ξαναπεράσει από την παλιά μας γειτονιά. Τριάντα χρόνια μετά κι αφού γυρίσαμε πλάνητες σ’ Ανατολή και Δύση, κατασταλάξαμε στην ίδια πόλη που ανοίξαμε τα μάτια μας στη ζωή και τα μυστήριά της. Η μνήμη μεγαλώνοντας αποκτάει τρύπες, γίνεται δίχτυ που μπορεί να σε μπλέξει κι αν σε τραβήξει στα βαθιά, οι αναμνήσεις που ανεβαίνουν στον αφρό δεν έχουν τίποτα από τη φρεσκάδα της εποχής, όταν τα νιάτα μας έφεγγαν από τη λάμψη μακρινής πυρκαγιάς. Φύγαμε και τελειώσαμε. Το χθες είναι πάντα χθες, το αύριο είναι άδηλο, μας ανήκει μόνο το σήμερα και σ’ αυτό το τοπίο δεν διακρίνουμε παρά μόνο το συννεφάκι της νοσταλγίας που αιωρείται, για λίγο σαν άρωμα, μέχρι να εξατμιστεί.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή