Ηρθαμε για τα χαλιά!

Πάνε είκοσι δύο χρόνια από τότε που ο Σάββας Ξηρός σε δικάβαλο με τον Κουφοντίνα πυροβόλησε και σκότωσε τον στρατιωτικό ακόλουθο της Πρεσβείας του Ηνωμένου Βασιλείου στην Αθήνα, ταξίαρχο Στίβεν Σόντερς. Στη λεωφόρο Κηφισίας (και γενικότερον υποθέτω) είχε μόλις ξημερώσει και το τράφικ είχε αρχίσει να απασχολεί τις πρωινές ραδιοφωνικές εκπομπές. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης θα είχε κιόλας φτάσει στο γραφείο του όταν έπιασαν να στριγγλίζουν οι συναγερμοί, τω καιρώ εκείνω όμως κανείς δεν φανταζόταν ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο θύμα της 17Ν. Ηταν η εποχή που η χώρα σήκωνε τα χέρια ψηλά στο θέμα της τρομοκρατίας, θεωρώντας την κάτι σαν μεταφυσική, αναπότρεπτη εμπειρία. Τόσο καλά την είχαν λιβανίσει τα παπαδοπαίδια… Anyway. Αυτή η μουρίτσα, ο Τόνι Μπλερ, που τόσο βάναυσο casting έχει υποστεί ο έρμος από τους σκιτζήδες του «Crown», πήρε αμέσως τηλέφωνο τον Κώστα Σημίτη και του έτριξε (gently) τα δόντια. «Σου στέλνω κλιμάκιο της Σκότλαντ Γιαρντ», είπε και τού το ‘κλεισε. Τη συνέχεια την ξέρoυμε όλοι. Δύο χρόνια αργότερα η παντοδύναμη οργάνωση μετακόμισε αύτανδρη στις φυλακές.