Ο καθρέφτης

Ηταν βράδυ Τετάρτης, 17 Ιουνίου. Την επομένη το πρωί γράφαμε χημεία. Το ματς άρχιζε αργά – για εμάς τους μαθητές, για τους ποδοσφαιριστές ήταν υπερβολικά νωρίς, υποχρεώνονταν να παίζουν μεσημέρι κάτω από τον ζεστό ήλιο του Μεξικού, ώστε τα ματς να μεταδίδονται σε ανεκτή για τους Ευρωπαίους τηλεθεατές ώρα. Η Ιταλία είχε περάσει στους ομίλους με μία νίκη 1-0 και δύο ισοπαλίες 0-0. Ο ορισμός του ποδοσφαιρικού κυνισμού. Αλλά απέναντί της σ’ εκείνον τον ημιτελικό είχε τη Γερμανία, οπότε την υποστηρίζαμε ολόψυχα. Οι Ιταλοί έβαλαν νωρίς ένα γκολ κι έπαιζαν στη συνέχεια με το ρολόι, κάνοντας το παιχνίδι όσο πιο βαρετό γίνεται. Ισοφαρίστηκαν στο τελευταίο λεπτό, το ματς πήγε σε παράταση, που θα άρχιζε μετά τα μεσάνυχτα. Οσοι από τους συμμαθητές έκλεισαν την τηλεόραση, σίγουροι ότι η συνέχεια θα ήταν εξίσου βαρετή, τα πήγαν καλύτερα στη χημεία το επόμενο πρωί. Οσοι ξενυχτήσαμε, έχουμε να θυμόμαστε τα πιο συγκλονιστικά 30 λεπτά στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Η Ιταλία προκρίθηκε με 4-3, με ένα γκολ του Τζιάνι Ριβέρα, στο τέλος της παράτασης. Και οι ιστορικοί του ποδοσφαίρου ονόμασαν εκείνο τον ημιτελικό «το ματς του αιώνα».