«Συχνά οι νέοι σκηνοθέτες μάς λύνουν τα χέρια»

Η αιτία για τη συζήτηση μαζί του ήταν η σκηνοθεσία στους «Βρικόλακες» του Ιψεν, παράσταση που συνεχίζεται στο Εθνικό Θέατρο έως τον Απρίλιο. Αλλά πολύ γρήγορα κατέληξε μόλις μία αφορμή για περιγράψει τη θεατρική τέχνη έτσι όπως την έχει ζήσει, έτσι όπως την εξασκεί και έτσι όπως τη φαντάζεται. Πολύ γρήγορα στην κουβέντα μας ερχόταν – φαινομενικά απροσκάλεστη – μία καινούργια αναφορά. Από το «Vertigo» του Χίτσκοκ. Από τον «Νονό» – η σκηνή όπου ο Μάρλον Μπράντο κλαίει το άψυχο σώμα του γιου του, Σάνι, στο νεκροτομείο. Από τη διασκευή του Βισκόντι στον «Θάνατο στη Βενετία» («το βιβλίο έχει μεγαλύτερο βάθος – δεν ονειρεύεται ο Ασενμπαχ αυτά που δείχνει ο σκηνοθέτης»). Αλλά και το β’ στάσιμο της «Ιφιγένειας εν Ταύροις», όταν ο Χορός επικαλείται την αλκυόνα, «που ένα γύρο στους βράχους της θάλασσας λέει το τραγούδι της μαύρης της μοίρας» («το τραγουδούσαν οι αθηναίοι αιχμάλωτοι της Σικελικής Εκστρατείας την ώρα που έσπαγαν πέτρες στα λατομεία»). Τις απώλειες φίλων του, τους μεγάλους δημιουργούς του χώρου με τον οποίο τον συνδέουν βιώματα, συγκρούσεις και αναμνήσεις.