Ενα πάτημα χωρίζει τα χειμέρια από τα θερινά*

Αν και η πορφυρότητα είναι ανεξίτηλη και καμμιά γομολάστιχα ή διαλυτικό δεν δύναται να τη σβήσει ή να τη διαλύσει, η μαγεία σ’ εκείνο το άπιαστο το συναρπαστικό δειλινό μαβί της κροκάτης οθόνης, που σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι μήπως ζεις το όνειρο ενός άλλου εαυτού σ’ έναν παράλληλο κόσμο, σκουραίνει και σκληραίνει όσο πλησιάζει η αρχή του ημερολογιακού χειμώνα. Καθώς μικραίνουν και πάλι οι μέρες μες στο γλυκό χινόπωρο, όπου ξεγελιούνται οι κιτρολεμονιές και στολίζονται σαν ευωδιαστές νύφες, το λαμπρό, το μέγα φως λιγοστεύει, δεν δείχνει πια και τόσο αγγελικό, ώσπου να χαθεί ολότελα κατά το χειμερινό ηλιοστάσι, τη μακρύτερη νύχτα, τη μικρότερη μέρα του χρόνου με το σκοτεινότερο μαβί στου Δεκέμβρη τις είκοσι μια, οπού ένας ύπουλος τοξότης καβάλα σ’ ένα τραγόμορφο ζώο ορμούν ξαφνικά νωρίς-νωρίς κάθ’ απόγεμα ρουθουνίζοντας στον κόσμο τη μαυρίλα κι οπού για να καβατζάρομε τον κάβο των δυο τελευταίω μηνώ του έτους βλέπομε και παθαίνομε. Και τότε μας φαίνεται πως το μαβί των προηγούμενω μηνώ δεν κράτησε παρά σαν την αστραπή που σβήνει τη στιγμή που αστράφτει, σαν τη νιότη ή τη ζωή που ανεπαισθήτως χάνονται και πανταπάνε.