Πού πας, καραβάκι;

Θέλοντας να μπω στο κλίμα του 1922, και ειδικά των μηνών της Καταστροφής (Αύγουστος Σεπτέμβριος), εντρυφώ τον τελευταίο καιρό σε φύλλα εφημερίδων της εποχής. Εκεί, εκτός από κείμενα που ξεχειλίζουν από παραταξιακό μίσος, όπως το «Οι τσέται», για το οποίο έγραφα το προπροηγούμενο Σάββατο, εντοπίζω και ειδησάρια ή πληρωμένες καταχωρίσεις που παρουσιάζουν το δικό τους ενδιαφέρον. Eτσι, την ίδια στιγμή που στα ελληνικά λιμάνια αποβιβάζονταν καθημερινά χιλιάδες πρόσφυγες, διαπιστώνει κανείς πως κατά τα άλλα η ζωή συνεχιζόταν. Iσως επειδή οι συμπατριώτες μας δεν είχαν ακόμη συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ήττας και της καταστροφής, ίσως και επειδή πάντα, σε όλες τις καταστάσεις, υπάρχουν πεδία που μένουν ανεπηρέαστα από τα όποια γεγονότα.