Δεν έχω εντρυφήσει στο αμερικανικό ποινικό δίκαιο. Ξέρω ωστόσο ότι συχνά γίνεται στους κατηγορούμενους η εξής πρόταση: να ομολογήσουν εξαρχής την ενοχή τους και να τους επιβληθεί μια ποινή βαριά μεν, πλην όχι συντριπτική. «Με δεκαπέντε χρόνια καθαρίσαμε» λέει ο εισαγγελέας. «Δέκα και υπογράφουμε αυτοστιγμεί» απαντάει η υπεράσπιση. «Δώδεκα κι άμα σας αρέσει». Το σκέπτονται δικηγόρος και πελάτης, μετράνε, υπολογίζουν. «Το 2034 θα έχεις ξεμπερδέψει. Θα ξαναρχίσεις στα σαράντα δύο τη ζωή σου. Ενώ εάν πάμε στο ακροατήριο, κινδυνεύεις να σε κάψει μια κατάθεση, ένα έγγραφο, και να βγεις γέρος από τη φυλακή… Εμένα με συμφέρει να εξετάζω μάρτυρες, να αγορεύω, να πληρώνομαι. Μα σε λυπάμαι νέο παιδί. Αντε, πες ναι να ξεμπερδεύουμε!». Ο κατηγορούμενος ξινίζει τη μούρη του, βρίζει μέσα απ’ τα δόντια του και τελικά υποκύπτει.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή