Ο Τσιτσιπάς και ο Μπρυκνέρ

Πριν από έναν μήνα περίπου ο πολύ καλός τενίστας Στέφανος Τσιτσιπάς εξέφρασε τον θαυμασμό του για το τουίτερ ενός τύπου, αγνώστου σε μένα, στο οποίο αυτός έγραφε: «Ο σύγχρονος φεμινισμός διδάσκει τις γυναίκες να μισούν τους άντρες. Γυναίκες να μισούν εκείνες τις γυναίκες που είναι περήφανες που είναι γυναίκες. Και κάνει τους άντρες να ντρέπονται που είναι άντρες. Είναι πραγματικά κρίμα να βλέπεις κάτι που αρχικά ήταν τόσο αγνό να έχει μετατραπεί σε κάτι τόσο καρκινώδες». Ο τενίστας συμφωνώντας, όπως εξάλλου και πολλοί/ες που θεωρούν πως κινδυνεύει ο δυτικός πολιτισμός, ενέκρινε και επαύξησε αυτήν την ανοησία. Εγραψε μάλιστα «κατά τη γνώμη μου όλοι είναι και πρέπει να είναι ίσοι με όλους. Ανεξάρτητα από την καταγωγή, το φύλο, τη θρησκεία, την εθνικότητα ή τη φυλή του. Ο σύγχρονος φεμινισμός έχει μετατραπεί από την ισότητα των φύλων σε μια λατρεία οργής που επιδιώκει να υποτιμήσει τους άντρες. Πώς είναι αυτό δίκαιο;». Ολοι ίσοι, μόνο που κάποιοι είναι περισσότερο ίσοι. Τα ίδια μάς λένε και πιο σπουδαίοι (;) διανοητές από τον Τσιτσιπά. Αυτοί και αυτές κινδυνολογούν ασύστολα, αναμειγνύοντας δόσεις Σελίν και Μπρασιγιάκ με φαινόμενα που συμβαίνουν στα δυτικά πανεπιστήμια, τα οποία διογκώνονται και παρουσιάζονται ως κανόνας. Ετσι διαβάζοντας κανείς διανοουμένους σαν τον μακαρίτη Αντρε Γκλικσμάν, τον  Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, τον Αλέν Φινκιελκρότ και κυρίως τον Πασκάλ Μπρυκνέρ – όχι πως υπάρχει έλλειψη στην Ελλάδα από δικούς/ή μας Μπρυκνέρ – έχει την αίσθηση πως στη Δύση αν δεν είσαι woke, πρέπει να σκάσεις. Στην ουσία τ’ αντίθετο συμβαίνει. Επιχειρείται μια ανάποδη 11/9. Αν δεν μιλάς όπως ο Μπρικνέρ για την καταπίεση του λευκού άνδρα, όπως ο Ουελμπέκ για τη διείσδυση του Ισλάμ, όπως οι Λεβί και Φινκιελκρότ για τους κινδύνους της μετανάστευσης, αν δεν υποστηρίζεις όπως το 2007 ο Μπρυκνέρ και ο Γκλισμάν ρατσιστές όπως ο Σαρκοζί, τότε είσαι πολιτικά ορθός, κρυφοϊσλαμιστής και antifa. Ολοι αυτοί/ές/ή ομνύουν στον παλιό καλό αντιρατσισμό, φεμινισμό και στην προστασία των ατομικών δικαιωμάτων της πλειοψηφίας. Στοχεύουν όμως καθαρά κατά των ατομικών δικαιωμάτων που δεν γνωρίζουν πλειοψηφίες και μειοψηφίες. «Ιππεύουν» το ρεύμα κατά της κοινωνίας της ανοχής που καλλιεργούν κυρίως τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης και αναζητούν τη δημοφιλία και τις πωλήσεις που γεννά ο φόβος από τη δήθεν «τυραννία των μειοψηφιών». Αυτά σε κάνουν δημοφιλή  σ’ ορισμένα κοινά με λιποβαρείς ιδεολογικές αποσκευές. Εκμεταλλευόμενοι ακραίες εκδηλώσεις υπερσεκταριστικών οργανώσεων  όπως οι antifa και το κίνημα της παρανοϊκής cancel culture, καλλιεργούν κλίμα μη ανοχής απέναντι στους μη λευκούς, τις γυναίκες, τη μετανάστευση, τον πολιτισμικό συγκρητισμό. Επιθυμούν τη σύγκρουση και όχι τη συνάντηση των πολιτισμών.