Η ψήφος στους απόδημους είχε διαφημιστεί σαν μια προεκλογική δέσμευση που έγινε πράξη από τους πρώτους κιόλας μήνες της μητσοτακικής διακυβέρνησης. Για την ακρίβεια, είχε λανσαριστεί σαν μια υπόσχεση από εκείνες για τις οποίες η κεντροδεξιά παράταξη ήταν διατεθειμένη να κάνει τα πάντα προκειμένου να πείσει την αντιπολίτευση να τις στηρίξει στη Βουλή. Ετσι κι έγινε. Οι αμοιβαίες υποχωρήσεις κυριάρχησαν στις διακομματικές διαπραγματεύσεις που προηγήθηκαν της κοινοβουλευτικής ψηφοφορίας. Και το νομοσχέδιο έγινε νόμος με μια «ιστορική πλειοψηφία» – 288 βουλευτές είπαν «ναι». Οι γνώστες των παρασκηνίων, βέβαια, ισχυρίζονταν τότε πως η γαλάζια επιμονή να αποκτήσουν οι Ελληνες του εξωτερικού το δικαίωμα να ψηφίζουν στον τόπο κατοικίας τους δεν είχε αποκλειστικά ευγενή κίνητρα. Οι Νεοδημοκράτες δεν ήθελαν μόνο να δώσουν «σάρκα και οστά» στο άρθρο του Συντάγματος του 1975 για την ψήφο των ομογενών. Θεωρούσαν παράλληλα ότι όσοι έφυγαν από τη χώρα στα μνημονιακά χρόνια θα αποδεικνύονταν προνομιακό για τους ίδιους – κι όχι για τον ΣΥΡΙΖΑ – εκλογικό ακροατήριο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή