Περί πολιτικής επιστήμης

Στην Ελλάδα υπάρχει διάχυτη η αντίληψη ότι οι σπουδές στην πολιτική επιστήμη (τις διεθνείς και ευρωπαϊκές σχέσεις, τη δημόσια διοίκηση) παράγουν ανέργους άνευ αντικειμένου. Πέραν απ’ το αντιπαιδαγωγικό, αντιπαραγωγικό και αποπροσανατολιστικό του πράγματος – σε μια κοινωνία που ακόμη θέλει να δει τα παιδιά της γιατρούς, δικηγόρους και μηχανικούς -, είναι και πολύ άδικο. Τόσο για αυτούς που σπουδάζουν την πολιτική επιστήμη όσο και εκείνους που επηρεάζονται από αυτήν – δηλαδή όλα, όλες και όλους.Πράγματι, μπορεί ορισμένοι πολιτικοί επιστήμονες να είναι θεωρητικοί της επιστήμης. Το μεγαλύτερο, όμως, μέρος των πολιτικών επιστημόνων επιτελεί τεχνικό ή πρακτικό έργο σε κρατικό επίπεδο. Πώς φτιάχνονται οι νόμοι; Πώς οι νόμοι μεταφράζονται σε πολιτικές; Πώς διαμορφώνονται οι εκάστοτε πολιτικές; Και το σημαντικότερο, πώς αλλάζουν; Οι μηχανολόγοι συντάσσουν νόμους; Ή γνωρίζουν πώς να εφαρμόσουν έναν νόμο και να κρίνουν την αποτελεσματικότητά του; Οι γιατροί; Οι δικηγόροι – στην Ελλάδα – ίσως περισσότερο, καθώς θεωρούνται συχνά πιο αξιόπιστοι. Παρ’ όλα αυτά, ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας νομολαγνείας και της τήρησης του γράμματος του νόμου σε κοινωνίες που οφείλουν  συνεχώς να αφουγκράζονται και το πνεύμα του νόμου και να είναι ανοιχτές στην εξέλιξη, άλλοτε πιο αργά και άλλοτε γρηγορότερα – κάτι που ένας πολιτικός επιστήμονας μπορεί να κάνει ευκολότερα, καθώς έχει εκπαιδευτεί να αντιλαμβάνεται, μεταξύ άλλων, και τις κρατικές (δυσ)λειτουργίες.