Οταν ο πρόεδρος της Βουλής, Κωνσταντίνος Τασούλας, διατυπώνει τις θέσεις του ενώπιον ακροατηρίου, πάντα φροντίζει διακειμενικώς να ποικίλλει τον λόγο του με αναφορές στην ιστορία της ανθρώπινης πνευματικότητας. Εν προκειμένω, έκανε άριστα, επειδή η ανάκληση με χιούμορ διδακτικών ιστοριών εκτονώνει τις εντάσεις και βοηθά να χωνευτούν τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί και από όσους αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στη μοραλιστική μομφή του. Αναφερόμενος στην ηθική απαξίωση του Αριστόβουλου Μάνεση κατά συνταγματολόγων οι οποίοι προσπαθούν «να εφεύρουν επιχειρήματα που να στηρίζουν ή πάντως να καλύπτουν συγκεκριμένους πολιτικούς χειρισμούς και μεθοδεύσεις», ανέφερε μια ιστορία με πρωταγωνιστή τον, ιρλανδό δραματουργό, μυθιστοριογράφο, ποιητή και παθολογικά νάρκισσο, Οσκαρ Ουάιλντ.

Οταν, λέει, «ο Οσκαρ Ουάιλντ έλειπε ταξίδι στην Αμερική, παιζόταν στο Λονδίνο ένα από τα πιο γνωστά του έργα, “Η βεντάλια της λαίδης Ουίντερμιρ”. Οπως ήταν φυσικό είχε μεγάλη αγωνία για την επίδοση του έργου. Τότε δεν υπήρχαν οι σύγχρονοι τρόποι αμεσότητας στην επικοινωνία. Εγραψε λοιπόν σε ένα φίλο του, κριτικό θεάτρου, ένα γράμμα από την Αμερική, λέγοντάς του: “σε παρακαλώ, πες μου αν είχαμε καλά λόγια για τη θεατρική παράσταση και να μου τα επαναλάβεις. Εάν δεν είχαμε, παρακαλώ να τα εφεύρεις”».