«Από σκηνοθέτης, άνθρωπος του θεάτρου»

Ο Πίτερ Μπρουκ «έφυγε» σαν κερί που σβήνει αργά, μακρόσυρτα, επιφέροντας στο τέλος του αθόρυβα τη συμφιλίωση με την τάξη του κόσμου. Οι τελευταίες συναντήσεις μου μαζί του μού αποκάλυπταν ένα διαφορετικό πρόσωπο που είχε χάσει την αλλοτινή του ενέργεια, αλλά έδειχνε πιο στοργικός από ποτέ. Το βλέμμα του ήταν φωτεινό και το χαμόγελό του απέπνεε άπειρη τρυφερότητα. Προετοιμαζόταν και αποδεχόταν την προοπτική του τέλους. Κι αυτό δεν μπορούσε παρά να γαληνεύει τους φίλους που τον περιέβαλλαν με μια νοσταλγική διάθεση για εκείνο που υπήρξε κάποτε. Ο Μπρουκ ως τα σαράντα του χρόνια αφιερώθηκε ως σκηνοθέτης ψυχή τε και σώματι στη σκηνή και στον κινηματογράφο. Χάρισε στο ευρωπαϊκό θέατρο μνημειώδεις παραστάσεις, με κορυφαίο τον «Βασιλιά Ληρ», που, όπως το ομολογούσε και ο ίδιος, άσκησε μια ιδιαίτερη επίδραση στις πρώην ανατολικές χώρες. Τούτη η παράσταση με τους έκπτωτους της εξουσίας και την αυθαιρεσία της που οδηγεί στην τραγωδία έτυχε εκεί θριαμβευτικής υποδοχής. Το ανατολικό μπλοκ και τα θέατρά του εκδήλωναν για πολλά χρόνια απεριόριστο θαυμασμό σε αυτόν τον Ληρ, που, ας μην ξεχνάμε, προήλθε κατά παραδοχή του ίδιου του Μπρουκ, από τη συνάντησή του με τον Γιαν Κοτ και το βιβλίο του «Σαίξπηρ, ο σύγχρονός μας». Καθώς είχα ακούσει και από τους δυο για τούτο τον δημιουργικό διάλογο, ταυτίζω πάντα αυτόν τον Ληρ με τη φιλία τους.