Κάζα μία

Δεν ξέρω εάν «κάζα» ήταν η μάρκα ή το όνομα της συσκευής. Η γιαγιά μου πάντως και ο παππούς μου υμνούσαν με κάθε ευκαιρία την κάζα τους, η οποία μαγείρευε – πεντανόστιμα καμάρωναν – τα πάντα. Για μια ψηστιέρα επρόκειτο, σε σχήμα χελώνας,  με τέσσερα πλαστικά ποδαράκια και στρογγυλό τζάμι, φινιστρίνι, στο καπάκι της. Την ακουμπούσαν στο εμαγιέ τραπέζι της κουζίνας κι έβαζαν μέσα της, για το γιορταστικό γεύμα, δύο «πουλιά» – έτσι, χαϊδευτικά, αποκαλούσε η γιαγιά μου τα κοτόπουλα. Οταν θα ξεροψήνονταν, θα τα μετέφεραν στον φούρνο και η κάζα θα αναλάμβανε να ψήσει τα άλλα δύο. Τέσσερα πουλιά. Πολυπληθής μεν η οικογένεια, ανάποδη δε πυραμίδα: Οκτώ εβδομηντάρηδες, δύο σαραντάρηδες, ένας εικοσιπεντάρης κι ένα παιδί μονάχα, εγώ, στα δέκα μου…