Τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη

Τι μπορεί να στραβώσει ώστε μια παρέα εφήβων να μετεξελιχθεί από παρέα σε συμμορία; Ποτέ ποτέ κανένα στόμα δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακόμα (Τάκης Μωράκης, Σοφία Λώρεν). Ο δεκαπεντάχρονος που κακοποιήθηκε σεξουαλικά με διάφορα props από τα παιδιά του διπλανού του θρανίου, σίγουρα θα έχει να προσθέσει κάτι επ’ αυτού, οψέποτε καταφέρει να ανακτήσει τη λαλιά του. Σάμπως κι εμείς μπορούμε να πούμε τίποτα εκτός από τα κλασικά; Το σχολείο, ναι το σχολείο. Η οικογένεια, οπωσδήποτε. Η κακή χρήση της τεχνολογίας, μέσα κι αυτή. Τα Επαγγελματικά Λύκεια, τα αφημένα στην τύχη τους, σίγουρα ναι. Τίποτα δεν με πείθει από μόνο του. Μα και όλα μαζί να τα βάλουμε, και πάλι θα λείπει κάτι, γιατί – δεν εξηγείται αλλιώς – η σεξουαλική ταπείνωση του άλλου όλο και κάτι πρέπει να προσδίδει στον δράστη. Αίσθημα εξουσίας και ελέγχου, ίσως. Ολα τα βρίσκω σ’ αυτή την βάναυση δραστηριότητα εκτός από το σεξ. Σίγουρα ναι. Σίγουρα τα παιδιά αυτά είχαν μείνει με την εντύπωση ότι το σεξ είναι κάτι σαν ρόπαλο, σαν σκουπόξυλο, που επιβεβαιώνει αποκλειστικά και μόνον τον χρήστη του.