«Καρικατούρα» ονομάζει κάθε έννοια προοδευτικής διακυβέρνησης, αποσαφηνίζει πως το ΚΚΕ δεν θα μπει σε καμία τέτοια συζήτηση, κριτικάρει σκληρά την κυβέρνηση αλλά και την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Ο Δημήτρης Κουτσούμπας θα είναι ένα εκ των προσώπων που θα απασχολήσουν το έτος που μπήκε, εκλογικό γαρ, αλλά και λόγω του ότι το κόμμα του θα επιχειρήσει τις δικές του εκπλήξεις, αιφνιδιασμούς, νέα γλώσσα αλλά και μαχητική αντιπολίτευση σε όλους θέλοντας να καταγραφεί ως η σταθερή πολιτική δύναμη που λέει αυτά που πιστεύει αλλά και πιστεύει αυτά που πράττει σε Βουλή, μαζικό – εργατικό κίνημα και στον διεθνή συντονισμό με τα άλλα ΚΚ.

Ας ξεκινήσουμε κάπως ανορθόδοξα. Είχε ενδιαφέρον και έγινε viral το βίντεο για την επέτειο των 10 ετών για το luben.tv που παρουσιάσατε. Ηταν ομολογουμένως κάτι που δεν μας έχετε συνηθίσει. Θεωρείτε πως το Κόμμα χρειάζεται και τέτοιες πιο λοξές οδούς για την έκφρασή του;

Δεν θεωρώ καθόλου «λοξό» τις ευχές σε ένα νεανικό μέσο που αξιοποιεί τη σάτιρα και το χιούμορ, τα οποία αποτελούν με μία έννοια πράξη πολιτική, πράξη αντίστασης στη σημερινή βάρβαρη πραγματικότητα. Ούτε είναι «λοξή οδός» να λες στη Βουλή «αυτοί είστε» για τα κόμματα του κατεστημένου, που μας έχουν χορτάσει στις ψεύτικες υποσχέσεις και να εκφράζεις με δυο λέξεις αυτό που σκέφτονται οι περισσότεροι και που αποτυπώνεται και σε δημοσκοπήσεις. Ούτε βέβαια «λοξή οδός» είναι να μάχεσαι τον αντικομμουνισμό, την αντίδραση, τους υπηρέτες του συστήματος, δηλαδή τους κάθε λογής «Παπαρατσένκο». Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ πάντα αξιοποιούσαν και πάντα θα αξιοποιούν σύγχρονα μέσα και μορφές επικοινωνίας που γεννά η τεχνολογική και κοινωνική εξέλιξη, πάντα δίπλα στη συλλογικότητα και την οργάνωση, τη ζωντανή αγωνιστική επικοινωνία και δράση.

Συνεχίζω λίγο πάνω σε αυτό, κύριε γενικέ γραμματέα, με το γνωστό επιχείρημα πως έχει «παλιώσει» ο λόγος του ΚΚΕ, πως είναι αρκετά ξύλινος, πως δεν διεισδύει στη νέα γενιά των Ζ και της τραπ, είναι έτσι; Πώς απαντάτε;

Η γλώσσα της αλήθειας ποτέ δεν ήταν ούτε ποτέ θα γίνει ξύλινη. Η γλώσσα του δίκιου πάντα θα διεισδύει στις καρδιές της νέας γενιάς. Απλά η γλώσσα της ουσιαστικής αμφισβήτησης και της εξέγερσης ενάντια στο σύστημα θέλει χρόνο για να εκφραστεί στην πράξη, να γίνει μόνιμη, να αποκτήσει βάθος και κατεύθυνση συγκεκριμένη. Ανεξάρτητα, λοιπόν, ποια ονόματα, ποια χαρακτηριστικά θα αποδίδουν κάθε φορά στη νέα γενιά, ποια καλούπια ή ακόμη κι αντιδραστικά πρότυπα, όπως η τραπ, θα προσπαθούν να της επιβάλουν, η αμφισβήτηση του «παλιού» είναι που κουβαλάει μέσα της το «νέο» και αυτή πάντα θα τη συγκινεί, θα την εμπνέει και θα τη συνεπαίρνει.

Ας πάμε στα πολιτικά. Και επειδή διανύουμε τις πρώτες ημέρες ενός νέου έτους και επειδή γεμίζει ο Τύπος με προβλέψεις και εκτιμήσεις ειδικών για το τι έτος θα είναι. Εσείς τι εκτιμάτε στο γεωπολιτικό πεδίο κατ’ αρχάς; Θεωρείτε για παράδειγμα πως ο καπιταλισμός διανύει νέο κύκλο κρίσης ή σταθερότητας;

Οι διεθνείς οικονομικές και γεωπολιτικές εξελίξεις σηματοδοτούν ακόμη μεγαλύτερη βαρυχειμωνιά για τους λαούς: από την κλιμάκωση του πολέμου ανάμεσα σε ΝΑΤΟ και Ρωσία στην Ουκρανία, από τη σύγκρουση ΗΠΑ – Κίνας για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία, μέχρι τον κίνδυνο μιας νέας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που φυσικά δεν θα αφήσει ανεπηρέαστη τη χώρα μας. Ολα τα παραπάνω δεν είναι μια κακή παρένθεση που θα κλείσει κάποια στιγμή. Είναι αποδείξεις ότι μεγαλώνουν τα αδιέξοδα του συστήματος που τελικά τα πληρώνουν οι λαοί. Ταυτόχρονα, όμως, δημιουργούν και νέες δυνατότητες για τη λαϊκή παρέμβαση. Αναδεικνύουν ότι η άρχουσα τάξη δεν είναι παντοδύναμη, η εξουσία της μπορεί να δοκιμαστεί από κλονισμούς. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και τα επιτελεία του συστήματος. Ολη αυτή η συζήτηση για «κοινωνικές εκρήξεις» μαρτυρά τον φόβο για την άνοδο της ταξικής πάλης, του ριζοσπαστισμού. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και ο στόχος για «σταθερές» κυβερνήσεις. Εκεί, λοιπόν, που το σύστημα βλέπει φόβο κι ανησυχία, οι λαοί πρέπει να δουν την ελπίδα και την προοπτική.

Το 2023 είναι έτος εκλογών και για την Ελλάδα. Εθνικές και αυτοδιοικητικές. Ως κόμμα τι πιστεύετε πως διακυβεύεται στις εθνικές κάλπες; Γιατί κάποιος 25άρης να ψηφίσει ΚΚΕ;

Ενας 25άρης που έχει ζήσει σε συνθήκες «διαρκούς κρίσης» – πριν με τα Μνημόνια, μετά µε την πανδημία, τώρα µε την ακρίβεια, τον πόλεμο, την ανασφάλεια για το αύριο – έχει και αποδείξεις και ονόματα για το ποιος ήταν δίπλα του και ποιος ήταν απέναντι. Η απογοήτευσή του για το πολιτικό σύστημα, τις διαχρονικές ψεύτικες υποσχέσεις, τη διαφθορά, την υποκρισία είναι απολύτως δικαιολογημένη. Αυτό που πρέπει να δει είναι ότι υπάρχουν εκείνοι που υπηρετούν αυτό το σάπιο και διεφθαρμένο αστικό πολιτικό σύστημα και αυτοί που παλεύουν καθημερινά να διαμορφωθούν προϋποθέσεις αλλαγής κι ανατροπής του. Το ΚΚΕ ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, συνεπώς έχει κάθε λόγο, όχι μόνο να ψηφίσει το ΚΚΕ, αλλά να συμπορευτεί μαζί του στον καθημερινό αγώνα. Στην πραγματικότητα αυτό διακυβεύεται σήμερα. Ολοι οι υπόλοιποι του λένε «κάτσε στον καναπέ και ψήφιζε». Εμείς του λέμε «δράσε, οργανώσου, πάλεψε. Με κάθε τρόπο και με την ψήφο σου». Η διαφορά είναι χαώδης…

Γίνεται και πυκνώνει

η κουβέντα για την προοδευτική διακυβέρνηση, κυρίως ως στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν χρειαστεί θα μπείτε

σε μια τέτοια κουβέντα;

Δεν θα μας συγχωρούσε ποτέ η εργατική τάξη, ο ελληνικός λαός μια επιλογή συμμετοχής ή ανοχής σε μια τέτοια «προοδευτική» κυβέρνηση μούφα. Στην πολιτική και γενικά στη ζωή δεν ισχύει «είμαι ό,τι δηλώνω». Την τελευταία φορά η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ καλούσε για μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Η κατάληξη γνωστή, αφού γνωρίσαμε την πιο μνημονιακή κυβέρνηση που πέρασε. Τι σχέση έχουν με την «πρόοδο» οι δεσμεύσεις προς την ΕΕ του κεφαλαίου και της διαφθοράς που υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Τι σχέση έχουν με την «πρόοδο» τα νομοσχέδια του Μητσοτάκη που ψήφισαν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, από το Ταμείο Ανάκαμψης και τους εξοπλισμούς, μέχρι το Ελληνικό και τις ειδικές οικονομικές ζώνες στα Ναυπηγεία; Τι σχέση έχει με την «πρόοδο» η στρατηγική στον τομέα της ενέργειας, όπως τα χρηματιστήρια ενέργειας, η απολιγνιτοποίηση, η λεγόμενη απελευθέρωση κ.λπ., όπου ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε πρωτεργάτης; Ηδη σας περιέγραψα σε ποιες ράγες θα κινηθεί η καρικατούρα «προοδευτική κυβέρνηση», γι’ αυτό και το ΚΚΕ θα είναι αταλάντευτα και μαχητικά απέναντι. Το κόλπο βέβαια είναι γνωστό από τη εποχή του αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚ. Παίρνουν την «πρόοδο», μια έννοια ταυτισμένη με τα συμφέροντα και τους δίκαιους αγώνες του λαού, και την κάνουν «δώρο» με τις πολιτικές επιλογές τους στο μεγάλο κεφάλαιο και το διεφθαρμένο σύστημά του.

Από την άλλη γίνεται και κουβέντα για τη σταθερότητα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αυτή θα θέσει ως δίλημμα στις κάλπες και ξορκίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ του 2015. Εδώ αλήθεια πώς απαντάτε;

Η «σταθερότητα» της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η σταθερότητα της αντιλαϊκής πολιτικής, που την έχει ανάγκη το μεγάλο κεφάλαιο για να προωθεί χωρίς εμπόδια τα συμφέροντά του. Βεβαίως τον στόχο της ιερής «κυβερνητικής σταθερότητας», που για τον λαό σημαίνει αστάθεια κι ανασφάλεια, επιδιώκουν και τα άλλα αστικά κόμματα. Αλλάζει ο τρόπος, αλλά όχι ο επιδιωκόμενος στόχος. Η απάντηση του λαού πρέπει να είναι μία: Οσο περισσότερο και όσο γρηγορότερα ο ίδιος ο λαός «κάψει» τα διάφορα αντιλαϊκά κυβερνητικά «σενάρια», τόσο θα διαμορφώνονται καλύτερες προϋποθέσεις παρεμπόδισης αντιλαϊκών μέτρων κι απόσπασης κατακτήσεων, θα ανοίγονται νέες δυνατότητες στον δρόμο της ριζικής ανατροπής. Η σταθερότητα για τον λαό προϋποθέτει δυνατό εργατικό – λαϊκό κίνημα, δυνατό ΚΚΕ και ταυτόχρονα αδύναμες τις όποιες αντιλαϊκές κυβερνήσεις.

Μια συζήτηση επίσης που γίνεται είναι αν θα είστε ικανοποιημένοι με ένα κλασικό ποσοστό του 5% ή του 7% ή του 8% και με ποιο αποτέλεσμα θα κάνετε θετική αποτίμηση για εσάς;

Η θετική αποτίμηση ενός υψηλού ποσοστού του ΚΚΕ στις εκλογές πιστώνεται κατευθείαν στη συνεπή πάλη, μέσα κι έξω από τη Βουλή, για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, για να ανοίξει ο δρόμος για μια συνολική αλλαγή της κατάστασης. Σε μια σειρά ποιοτικούς δείκτες των δημοσκοπήσεων πάρα πολλοί – 1 στους 4 περίπου – αναγνωρίζουν ότι το ΚΚΕ είναι αξιόπιστη, συνεπής και μαχητική πολιτική δύναμη και ότι δυνητικά θα μπορούσαν να ψηφίσουν ΚΚΕ. Σε όλους αυτούς λέμε, λοιπόν, πως η σκέψη τους πρέπει να γίνει απόφαση και επιλογή που θα φτάσει μέχρι την κάλπη με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ.

Επειδή στον δρόμο για τις κάλπες, αλλά και τις ημέρες που διανύουμε, μεγάλη αγωνία του απλού κόσμου είναι οι τιμές, η ενέργεια, ο πληθωρισμός, εσείς ως κόμμα τι ακριβώς προτείνετε και αλήθεια η κυβέρνηση δεν κάνει ό,τι μπορεί;

Μόνο το τελευταίο διάστημα το ΚΚΕ κατέθεσε δύο φορές στη Βουλή τροπολογίες για κατάργηση του ΦΠΑ και άλλων φόρων σε είδη λαϊκής κατανάλωσης και στην ενέργεια. Τις απέρριψε ασυζητητί και η κυβέρνηση της ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Ο λόγος είναι προφανής. Κάθε κυβέρνηση και κάθε πολιτική δύναμη, που έχει ως «ευαγγέλιο» τις δεσμεύσεις της ΕΕ, τα χρηματιστήρια και την «απελευθέρωση» ενέργειας, τις «δημοσιονομικές αντοχές» με κριτήριο την καπιταλιστική κερδοφορία, ούτε θέλει ούτε μπορεί να αντιμετωπίσει τις αιτίες της ακρίβειας και τον πληθωρισμό. Το μόνο που θα κάνει είναι τα διάφορα pass της κοροϊδίας και ανακύκλωση της φτώχειας. Και φυσικά να αναπαράγει τη φαιδρή θεωρία περί «εισαγόμενης ακρίβειας», ενώ η Ελλάδα είναι πλήρως ενταγμένη στην ενιαία ευρωενωσιακή αγορά, στις αντίστοιχες δομές και μηχανισμούς που αποτελούν τους «εμπρηστές» της εκτίναξης των τιμών.

Παράλληλα, είναι και έτος εκλογών στην Τουρκία. Πώς αλήθεια σχολιάζετε την ρητορική του Ερντογάν σε σχέση με τη χώρα μας; Υπάγεται σε μια ξεχωριστή στρατηγική «μικρού ιμπεριαλιστή», «περιφερειακής δύναμης», «ηγέτη σε κρίση»;

Η Τουρκία είναι μέσα στους G20, είναι μέλος του ΝΑΤΟ, διατηρεί στρατιωτικές βάσεις σε άλλα κράτη, βρίσκεται σε μια περιοχή στρατηγική για τις υπόλοιπες μουσουλμανικές χώρες. Η επιθετική ρητορική δεν είναι μονοπώλιο του Ερντογάν. Αφορά και τις άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις της Τουρκίας, εναντίον των οποίων μάχεται μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας, με το οποίο το ΚΚΕ διατηρεί συντροφικές και διεθνιστικές σχέσεις. Αυτό το λέμε για να απαντήσουμε και σε έναν εφησυχασμό που καλλιεργείται στη χώρα μας, ότι δήθεν είναι πανάκεια η αλλαγή του Ερντογάν. Το πρόβλημα είναι πιο βαθύ. Αφορά την ίδια την τουρκική αστική τάξη, τον ανταγωνισμό της με την ελληνική, αλλά και το πολύπλευρο παζάρι, κυρίως με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, το οποίο όλοι πλέον καταλαβαίνουν ότι ακουμπάει και τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Το 2023 θα συμπληρώνεται ένα έτος πολέμου στην Ουκρανία. Ποια θεωρείτε είναι η στόχευση της Ρωσίας και τι αλήθεια θα πρέπει να γίνει;

Η Ουκρανία και πιο συγκεκριμένα ο λαός της έχει γίνει ο σάκος του μποξ ανάμεσα στη Ρωσία, τις ΗΠΑ, την Κίνα, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, με ευθύνη της άρχουσας τάξης της και της κυβέρνησης Ζελένσκι, που παίζει τα δικά του παιχνίδια επιλέγοντας ως σύμμαχο τις ΗΠΑ, μετά τα πραξικοπήματα ανατροπής των «φιλορώσων» Ουκρανών από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Οι στοχεύσεις της Ρωσίας, αλλά και των ΗΠΑ, στην ευρύτερη περιοχή είναι αυτές που μεγαλώνουν τον κίνδυνο το 2023 να γίνει έτος γενίκευσης του πολέμου, με ό,τι αυτό σημαίνει και για τον ελληνικό λαό, ο οποίος είναι εκτεθειμένος λόγω και της ελληνικής εμπλοκής με ευθύνη της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων του ευρωατλαντικού τόξου. Τι πρέπει να γίνει; Οι λαοί να αντιταχθούν στις πολιτικές επιλογές των αστικών τάξεων των χωρών τους και να ζήσουν ειρηνικά με τη δική τους εξουσία, να φτιάξουν τη δική τους κοινωνία, χωρίς φτώχεια και πολέμους. Το έχουν κάνει στην ιστορία, έζησαν σε αυτήν τη νέα κοινωνία στο πλαίσιο της πρώην ΕΣΣΔ. Μπορούν να το ξανακάνουν.

Τελευταίο: Τι μήνυμα στέλνετε στον ελληνικό λαό; Πιστεύετε στην έννοια των αγώνων, μήπως και αυτοί θέλουν νέες εκφράσεις;

Νέα έκφραση των αγώνων είναι πράγματι η μαζική συμμετοχή στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, στις συνελεύσεις, στις αρχαιρεσίες των φορέων, η αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των αγωνιστικών ταξικών δυνάμεων. Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ «νέα έκφραση των αγώνων» το κάλεσμα να βγούμε στα μπαλκόνια και να χειροκροτάμε δήθεν τους «ήρωες γιατρούς», την ώρα που η κυβερνητική πολιτική τους εξοντώνει. Ούτε να αναβοσβήνουμε τα φώτα ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τον πόλεμο ή για την καταστροφή του περιβάλλοντος για «να… μας δουν οι δορυφόροι από τον Αρη και τους άλλους πλανήτες»! Το νέο βρίσκεται στο περιεχόμενο των αγώνων, το οποίο μπορεί να διευρυνθεί από τα εργατικά σωματεία για να συναντηθεί με τις διεκδικήσεις της καταπιεζόμενης αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών – βιοτεχνών – εμπόρων, περιεχόμενο που θα συμπεριλάβει την πάλη ενάντια στην ανισοτιμία της γυναίκας, ενάντια στην κρατική βία και καταστολή της δικτατορίας του κεφαλαίου, στις παρακολουθήσεις των «ζωών των άλλων», στη διαφθορά και τα εκκολαπτήριά της, όπως με τις Καϊλή στην Ευρωβουλή, τους Πάτσηδες των πλειστηριασμών και τα κοράκια των τραπεζών… Αλλά και τη διεκδίκηση για μέτρα και υποδομές για τους ηλικιωμένους, τα ΑμεΑ, τους χρόνια πάσχοντες, τα απροστάτευτα παιδιά, τις κακοποιημένες γυναίκες. Στον 21ο αιώνα πλέον βρισκόμαστε. Και σε όλα αυτά, όπως και σε πολλά άλλα, υπάρχει πισωγύρισμα. Κι αυτό είναι που πρέπει να αντιστραφεί.