Κοντά στην αποτυχία

Δεν μένει πια πολύς καιρός για να επισφραγιστεί, επίσημα πια από τα ίδια τα γεγονότα, μια αποτυχία του πολιτικού συστήματος. Οσο κι αν δρομολογούνται κινήσεις από την κυβερνητική πλευρά και όσο κι αν κάποιοι επιμένουν σε (πιο) αισιόδοξες εκτιμήσεις, δείχνει εξαιρετικά δύσκολο να αποφευχθεί ο – ορατός αυτή τη στιγμή – κίνδυνος να μην πιαστεί ο βασικός στόχος ενός νόμου: «η διευκόλυνση των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό ώστε να ψηφίσουν εκεί». Είναι ο μόνος νόμος που παρότι κέρδισε τον Δεκέμβριο του 2019 διακομματική συναίνεση (288 «ναι») δεν άφησε κανέναν πλήρως ικανοποιημένο και εξακολουθεί ως σήμερα, λίγο πριν φτάσει η ώρα της πρώτης εφαρμογής του, να… συνοδεύεται από στρεβλότητες, αδιαφορία, καθυστερήσεις. Ούτε 4.000 δεν είναι εκείνοι που έχουν εμφανιστεί στην πλατφόρμα για τους εκτός επικράτειας εκλογείς. Δηλαδή για εκείνους που θα ψηφίσουν από τον τόπο της μόνιμης διαμονής τους, υπό τις προϋποθέσεις ότι είναι ήδη εγγεγραμμένοι στους κοινούς καταλόγους και ότι είχαν δραστηριοποίηση στην Ελλάδα επί τουλάχιστον δύο χρόνια την τελευταία 35ετία. Για εκείνους που, βάσει νόμου, θα εκλέξουν με άλλα λόγια συνολικά τρεις βουλευτές Επικρατείας. Τι πήγε στραβά; Το σίγουρο είναι ότι αποδείχθηκαν σωστοί όσοι εκτιμούσαν από την πρώτη στιγμή ότι οι περιορισμοί και η γραφειοκρατία θα λειτουργούσαν ως ανασταλτικοί παράγοντες. Αποδείχθηκαν σωστοί και όσοι έλεγαν ότι χάθηκε άλλη μία ευκαιρία το 2021, όταν μια νέα πρόταση άρσης κάθε περιορισμού δεν βρήκε τις απαραίτητες 200 ψήφους.