«Η ανθρώπινη παρουσία μέσω της απουσίας της»

Το 1987 σε ένα δημοσίευμα των «New York Times» για τον τρόπο που το Βερολίνο προετοιμαζόταν να αλλάξει σελίδα στην ιστορία του 20ού αιώνα γινόταν αναφορά στα στέκια όπου καλλιτέχνες, συγγραφείς και φοιτητές πίνουν και συναναστρέφονται με επιχειρηματίες, πολιτικούς, δημοσιογράφους. Στο μεταξύ, ο Τζον λε Καρέ στη «Μικρή τυμπανίστρια» λίγα χρόνια νωρίτερα είχε στείλει έναν από τους χαρακτήρες του με μελαγχολική διάθεση στο Βερολίνο: «Φοβούμενος για τον εαυτό του, έσπευσε σε ένα μοντέρνο ελληνικό νυχτερινό κέντρο διασκέδασης που γνώριζε, το οποίο διευθύνεται από μια γυναίκα με κοσμοπολίτικη σοφία». Η γυναίκα είναι η Φώφη Ακριθάκη και το μαγαζί της το Estiatorio, γνωστό σε όλους ως Fofi’s. Ο Λε Καρέ συνεχίζει γράφοντας ότι ο χαρακτήρας του, ο Γκάντι Μπέκερ, «έχοντας επιτέλους μεθύσει, έβλεπε τους καλεσμένους να σπάνε τα πιάτα με μεγάλη ανυπομονησία, σύμφωνα με την καλύτερη γερμανοελληνική παράδοση». Για τους περισσότερους Βερολινέζους η πραγματική έλξη του χώρου αυτού βρισκόταν στο ότι από τη δεκαετία του 1970 έως το 1995 ήταν ένα σημείο θέασης. Με ένα πλήθος θαμώνων πιο αστραφτερό νωρίς το βράδυ και πιο άγριο τη νύχτα.