«Οταν μι’ αγάπη χάνεται, σαν κάποιος να πεθαίνει,

Σεμνά κι αθόρυβα ας διαβεί το λείψανο που βγαίνει

Κ’ ευγενικός ο πόνος μας κ’ η θλίψη μας να μένει·

Είναι καρδιές που δεν κρατούν σε τέτια ανεμοζάλη,

Και κλαίει και σέρνετ’ άπρεπα η μια μπροστά στην άλλη,

Του κάκου: Σάμπως οι νεκροί ξαναγυρίζουν πάλι;»

Το απόσπασμα αυτό, από το ποίημα «Οταν μι’ αγάπη χάνεται», το υπογράφει ένας απόφοιτος της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων – το 1893 -, ο οποίος πήρε μέρος στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 ως ανθυπολοχαγός Πυροβολικού, στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913) ως διοικητής Ορεινής Πυροβολαρχίας, ενώ το 1916 προσχώρησε στο Κίνημα της «Εθνικής Αμυνας» και τον επόμενο χρόνο (1917) αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του συνταγματάρχη. Πρόκειται για τον Νικόλαο Πετιμεζά Λαύρα (1872-1952), ανθολογία ποιημάτων του οποίου εξέδωσε πρόσφατα ο Γιώργος Κατραούρας στις εκδ. Εκάτη (ekati.gr) με τίτλο «Τ’ όνειρο του νεοσύλλεχτου». Το τομίδιο, που περιλαμβάνει 33 επιλογές, βασίζεται στα τρία ποιητικά βιβλία που εξέδωσε εν ζωή ο Πετιμεζάς: «Απλά λόγια» (1921), «Εγκόλπια» (1923) και «Σιγαλές φωνές» (1928). Αναδεικνύεται έτσι η παράλληλη – και σίγουρα ξεχασμένη – διαδρομή ενός στρατιωτικού. «Την ίδια περίοδο που ο Παλαμάς μεσουρανεί και που ο Καρυωτάκης γράφει τα αξεπέραστα ποιήματά του», όπως τονίζει στο εισαγωγικό σημείωμα ο Γ. Κατραούρας.