Μεγάλωσα σε μια ελληνική επαρχία στους δύσκολους καιρούς – Κατοχή, Εμφύλιος. Ο πατέρας εκπαιδευτικός, φιλόλογος, με καθόρισε με ιστορίες από τον Ομηρο ακόμη και τους τραγικούς. Ακόμη και τώρα θαυμάζω τον τρόπο που πέρασε στην παιδική μου ευαισθησία τον μύθο του Οιδίποδα ή της Μήδειας. Κυριαρχούσε, βέβαια, η περιπέτεια του Οδυσσέα από τους Κύκλωπες, του Λαιστρυγόνες, ακόμη και την κάθοδο στη χώρα των νεκρών και, βέβαια, τα άθλα του Ηρακλή και του Θησέα. Μεγαλώσαμε η γενιά μου με τρομερές αφηγήσεις, κι όμως δεν τρομάξαμε υπαρξιακά. Εντάξαμε τα φυσικά, δεινά, συχνά αποτρόπαια γεγονότα των μύθων σε κάποια αξιοθαύμαστα κιτάπια του μυαλού, χωρίς να μας δημιουργούν, τουλάχιστον στην πλειονότητα, τραύματα, φοβίες, τρόμους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή