Δεν θυμάμαι να έχω νιώσει τόσο σπαραγμό, τέτοια απόρριψη, τόσο μεγάλη απομόνωση και τόσο έντονο το συναίσθημα της αποσυνάγωγης όπως τότε. Που δεν θυμάμαι πότε ακριβώς ήταν αλλά θυμάμαι πολύ καλά τον λόγο για τον οποίο βίωσα εκείνη τη συντριβή. Στους κινηματογράφους έπαιζαν το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Τζεφιρέλι, με πρωταγωνιστές την Ολίβια Χάσεϊ και τον Λέοναρντ Γουάτινγκ. Τότε μου φαίνονταν τα ωραιότερα πλάσματα του πλανήτη, σαν να ζωντάνεψαν τα παραμύθια και βγήκαν οι νεράιδες και τα πριγκιπόπουλα στους δρόμους. Καθόμουν και χάζευα τις φωτογραφίες στις προθήκες των σινεμά, κάπου κάπου τις χάιδευα κιόλας, και μετά, γύριζα στο σπίτι και ξεσπούσα σε λυγμούς. Ο λόγος; Το έργο ήταν ακατάλληλο (γενικώς ή από 13 ετών θα σας γελάσω) και εγώ πολύ αχαμνό ακόμη για να περάσω στη ζούλα. Γι’ αυτό χτυπιόμουν κι έκλαιγα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή