Αστεγοι Oι «αόρατοι» άνθρωποι της πόλης

«Οι γιορτές πέρασαν πολύ δύσκολα. Εβλεπα τον κόσμο να ψωνίζει στην Ερμού, τους γονείς να κάνουν βόλτα με τα παιδιά τους στο Σύνταγμα και σκεφτόμουν τις δικές μου κόρες και τα εγγόνια μου. Εχω μέρες να μάθω νέα τους και μου λείπουν». Με βλέμμα σκυθρωπό και προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του ο κύριος Σπύρος διηγείται στα «ΝΕΑ» τη δική του ιστορία. Είναι ένας από τους εκατοντάδες άστεγους της Αθήνας και γνωρίζει καλά τον δρόμο, αφού τη μισή του ζωή την έχει περάσει εκεί. «Εργαζόμουν ως οικοδόμος αλλά έχασα τη δουλειά μου. Προσπάθησα να βρω νέα εργασία και να κάνω μια νέα αρχή αλλά είναι πολύ δύσκολο», εξομολογείται ο 70χρονος, που στα 35 του βρέθηκε απ’ τη μια στιγμή στην άλλη να αντιμετωπίζει τη σκληρή πραγματικότητα της ανεργίας και της φτώχειας. «Τρώω μία φορά την ημέρα ό,τι βρίσκω και ό,τι μου δώσουν από κάποιο εστιατόριο. Αν είμαι τυχερός μπορεί να φάω κάτι και το βράδυ», περιγράφει.