Ο μικρός τελικός

Δεν έχω καθίσει ούτε μια φορά να δω μικρό τελικό και σπανίως ρωτάω για το αποτέλεσμα. Δεν είναι από επάγγελμα, δεν είναι αυτός ο λόγος που πάω και στριμώχνομαι σε αγώνες που έχουν απονομή. Είναι μάλλον επειδή ντρέπομαι. Σαν να φταίω εγώ για τα μισά χαμόγελα των παικτών, τη μισή τους χαρά, τους μισούς τους πανηγυρισμούς. Σαν μικρός τελικός μού φαίνεται ο προσδιορισμός των εκλογών. Οποια μέρα και να είναι, εμείς θα προσβλέπουμε ήδη στη δεύτερη η οποία επί της ουσίας δεν θα είναι η δεύτερη αλλά η «πρώτη», δηλαδή η οριστική, με τα αχ βαχ της, με τα VAR, τις παρατάσεις και τα όλα της. Ελπίζω να μην το τραβήξουμε ως τα πέναλτι, αλλά και πάλι, η απονομή θα γίνει οπωσδήποτε και τα κομφετί θα πέσουν. Ο μικρός τελικός πάντως θα είναι εκείνος που θα κρίνει το αποτέλεσμα του μεγάλου διότι κατά τούτο υπερέχει η πολιτική του ποδοσφαίρου: δημιουργεί νέα δυναμική, ανοίγει ενδεχόμενα, ψαλιδίζει φτερά, υφαίνει και ξηλώνει συμμαχίες, άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει στα τάρταρα. Η παράσταση νίκης που έχει όλο αυτό το διάστημα ο Μητσοτάκης ισχύει μόνον για την πρώτη αναμέτρηση και θα είναι δώρον άδωρον αν δεν κρατήσει ικανοποιητική απόσταση από τον επόμενο, αν ο ΣΥΡΙΖΑ συγκρατήσει ένα αξιοπρεπές ποσοστό, αν η γιαγιά μου είχε καρούλια και αν ο Ανδρουλάκης δεν βρεθεί εκεί που κατά πώς φαίνεται θα βρεθεί, στην περίπτωση που συνεχίσει να υπακούει τους πολιτευτάδες του και να παρακούει τους ψηφοφόρους του που ακούνε Τσίπρα και τους ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. (Μισό λεπτό να ανοίξω το παράθυρο, να μπει λίγος αέρας, γιατί κάπως μου ‘ρθε). Λοιπόν. Τι λέγαμε; Α, ναι. Για τις εκλογές. Αν το παιχνίδι δεν κερδηθεί από τα αποδυτήρια, φέξε μου και γλίστρησα. Προσοχή όμως. Η μαντεψιά αυτή είναι καρκινική. Αν την περπατήσεις ανάποδα θα σου βγάλει το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα.