Οι ρίζες της κτηνωδίας

Παράγουμε περισσότερες κτηνωδίες από όσες μπορούμε να καταναλώσουμε; Εξαρτάται. Από καθαρά στατιστική σκοπιά πρέπει να βρισκόμαστε κάπου στη μέση. Σε άλλα μήκη και πλάτη του πλανήτη συμβαίνουν καθημερινά αδιανόητα φρικαλέα πράγματα – μα και πάλι: καμαρώνουμε όταν περνάμε κάτω από τον δικό τους πήχη; Εκεί όπου βαυκαλιζόμαστε ότι ανήκουμε, στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι κτηνωδίες εμφανίζονται λιγότερο συχνά (μολονότι, όταν εμφανίζονται, καταγράφονται ως πιο νοσηρές). Επειτα ισχύει και ο διαχρονικός οικονομικός νόμος: η προσφορά τονώνει τη ζήτηση. Διαφορετικά κοστολογεί και, κυριολεκτικά, «πεινάει και διψάει» για κτηνωδίες ένας λαός εθισμένος σε αυτές, πρόθυμος να καταναλώσει όλο και πιο ισχυρές δόσεις: αναλογιστείτε μονάχα τι μας «σκανδάλιζε» πριν από μισόν αιώνα και τι μας «σκανδαλίζει» σήμερα. Τέλος, αξίζει να εστιάσουμε και σε μιαν ακόμη παράμετρο: ελάχιστες είναι οι κτηνωδίες στη χώρα μας που καταλήγουν σε αληθινές τραγωδίες, ώστε να μας υποχρεώνουν να αποστρέψουμε το βλέμμα μας με αποτροπιασμό και να μη θέλουμε ούτε να τις σκεφτόμαστε, πόσω μάλλον να τις συζητάμε. Η πλειονότητα των κτηνωδιών στην Ελλάδα παραμένει στη σφαίρα των προθέσεων. Στην γκρίζα ζώνη της «πλάκας».