Να λοιπόν που πιάσαμε, για άλλη μια φορά, να μιλάμε για τα Γλυπτά του Παρθενώνα. Οχι ακριβώς να μιλάμε δηλαδή, να πλακωνόμαστε αφού πρώτα έχουμε ομαδοποιηθεί και φανατιστεί για ένα θέμα που, σε κανονικές συνθήκες λαού και κοινωνίας, θα έπρεπε να μας ενώνει. Για παράδειγμα, όταν το 2014 είχε έρθει στη χώρα μας, για την υπόθεση των Γλυπτών, η Αλαμουντίν και ο Κλούνεϊ, δεν θυμάμαι να το είχαμε αναγάγει σε αιτία εθνικού διχασμού. Αντε κάποιες κυρίες του ακτιβισμού, της πολύ Αριστεράς και της καθόλου προόδου να είχαν ενστάσεις για το λάιφ στάιλ της Αμάλ. Εξάλλου ο επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς, το είχε ξεκόψει. «Δεν θα διεκδικήσουμε νομικά τα Γλυπτά του Παρθενώνα». Τώρα έγινε η τούμπα που έδωσε την ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα να ποζάρει με (σημειολογικό) φόντο την Ακρόπολη και με bodylanguage (χαμηλωμένο κεφάλι, μισόκλειστα μάτια, σφιγμένο στόμα) που παραπέμπει σε βαθιά σκέψη για το (πιθανό) κακό που θα μας βρει. Πάντως, κατά τη γνώμη μου, οι κομματικές κορώνες – και από τους μεν και από τους δε – γι’ αυτό το θέμα, απομειώνει τη σημαντικότητά του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή