Ο θάνατος του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου Β’ κλείνει πλέον και με φυσικό τρόπο μία μακρά και ταραγμένη περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, που είχε ήδη κλείσει ακόμα δύο φορές εδώ και πολλές δεκαετίες. Την πρώτη, είχε κλείσει de facto, τον Δεκέμβριο του 1967, όταν ο ίδιος επιχείρησε να ρίξει τη δικτατορία με το αποτυχημένο τελικά κίνημά του, η έκβαση του οποίου τον ανάγκασε να φύγει αμέσως μετά για την Ιταλία. Τη δεύτερη, και τελεσίδικη, είχε κλείσει πλέον και de jure, με το πολιτειακό δημοψήφισμα του 1974, στο οποίο ο ελληνικός λαός με πλειοψηφία περίπου δύο τρίτων επέλεξε το τέλος της μοναρχίας στην Ελλάδα και την εγκαθίδρυση του συστήματος της προεδρευόμενης δημοκρατίας. Κατά συνέπεια, εδώ και μισόν αιώνα, 49 χρόνια για την ακρίβεια, ο Κωνσταντίνος δεν ήταν πλέον ούτε και τυπικά βασιλιάς, ενώ τα τελευταία 56 δεν ήταν ούτε και ουσιαστικά. Ομως, η περίοδος από τον Φεβρουάριο του 1964 που ανέβηκε στον θρόνο σε ηλικία 24 ετών διαδεχόμενος τον πατέρα του βασιλιά Παύλο, μέχρι και την αποχώρησή του, τον έθεσε πρωταγωνιστή σε σειρά από καταιγιστικές πολιτικές εξελίξεις που επέδρασαν δραματικά στη μετέπειτα πορεία της χώρας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή