«Στην πρώτη σελίδα του βιβλίου των ονείρων μου

Είναι πάντα βράδυ

Σε μια κατεχόμενη χώρα.

Ωρα πριν την απαγόρευση της κυκλοφορίας.

Μια μικρή επαρχιακή πόλη.

Τα σπίτια κατασκότεινα.

Οι προσόψεις των καταστημάτων κατεστραμμένες.

Είμαι στη γωνιά ενός δρόμου

Οπου δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι.

Μόνος και δίχως πανωφόρι

Εχω βγει έξω για να ψάξω

Ενα μαύρο σκυλί που απαντά στο σφύριγμά μου.

Εχω ένα είδος αποκριάτικης μάσκας

Που φοβάμαι να φορέσω».

Η σκοτεινή αλλά ταυτόχρονα ειρωνική – με τον τρόπο του Κάφκα – ποιητική φωνή του, όπως αυτή που διαφαίνεται στην «Αυτοκρατορία των ονείρων» (σε μετάφραση Κώστα Λιννού, που δημοσιεύτηκε στο «Φρέαρ») είχε διαμορφωθεί εν μέρει στη μεταπολεμική πρώην Γιουγκοσλαβία, όπου μεγάλωσε. Ο πόλεμος άλλωστε, η οδύνη και οι αβεβαιότητες των ρευστών καιρών έδιναν συνεχώς αφορμές στον Τσαρλς Σίμιτς, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών, για να διαμορφώσει το λιτό και υπαινικτικό ύφος του. «Ο λυρικός ποιητής είναι σχεδόν εξ ορισμού προδότης του λαού του» ανέφερε σχετικά με τον πόλεμο της Βοσνίας. «Είναι ο ξένος που λέει τη σκληρή αλήθεια ότι μόνο οι ατομικές ζωές είναι μοναδικές και άρα ιερές. Μπορεί να αγαπιέται από τους ανθρώπους του, αλλά το παράδειγμά του είναι επίσης αυτό που πρέπει να προειδοποιήσει. Η φυλή πρέπει να συσπειρωθεί για να αντιμετωπίσει τον εισβολέα εχθρό, ενώ ο λυρικός ποιητής κάθεται και μιλάει στο κρανίο στο νεκροταφείο».

Ο Σίμιτς είχε γεννηθεί στο Βελιγράδι το 1938. Το 1943 ο πατέρας του, μηχανικός το επάγγελμα, μετανάστευσε στις ΗΠΑ, ενώ η μητέρα του με τον μικρότερο αδελφό του και τον ίδιο ακολούθησαν το 1954. Ως ποιητής, λοιπόν, άρχισε να γράφει ποίηση στα αγγλικά μόλις μπήκε στην τρίτη δεκαετία της ζωής του, με πρώτο βιβλίο το «Τι λέει το γρασίδι» το 1968. Εκτοτε έχουν δημοσιευτεί περισσότερα από εξήντα βιβλία του με ποιήματα, δοκίμια καθώς και μεταφράσεις γάλλων, σέρβων, κροατών και σλοβένων ποιητών. Ηταν ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο New Hampshire, ενώ τιμήθηκε με το βραβείο Pulitzer (το 1990 για τη συλλογή «The world doesn’t end»), από το Ιδρυμα Μακ Αρθουρ, αλλά και τη Βιβλιοθήκη του Αμερικανικού Κογκρέσου (2007). Στα ελληνικά κυκλοφορεί η ανθολογία ποιημάτων του με τίτλο «Η μουσική των άστρων» από τις εκδόσεις Κοινωνία των (δε)κάτων 2010 σε μετάφραση Ντίνου Σιώτη και Στρατή Χαβιαρά.  

Α. Β.