Αν σε κάτι όλοι συμφωνούν για την Ευρώπη είναι πως πέραν των θετικών κεκτημένων για τους πολίτες της, την ίδια ώρα και τις περισσότερες φορές εγκλωβίζεται σε «ιερές αγελάδες» που παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Μια τέτοια είναι τα όρια ηλικίας της συνταξιοδότησης που άδικα και με λανθασμένο τρόπο λαμβάνουν τη μορφή του ιερού δισκοπότηρου για τα συνδικάτα και τους εργαζομένους. Κι αυτό αφού και σε ένα εντελώς διαφορετικό δημογραφικό επίπεδο είναι η Ευρώπη – και μάλιστα σήμερα η γηραιότερη από πλευράς μέσου όρου ηλικίας – και με λιγότερο πληθυσμό μετά την πανδημία. Σε αυτό το πλαίσιο το συνταξιοδοτικό σύστημα που κατά βάσιν εξαρτάται από αυτές τις μεταβολές θέλει άμεσα προσαρμογές. Αντίθετα η ακινησία θα φέρει κατάρρευση των ταμείων και δυσμενείς εξελίξεις στην όλη κοινωνική ισορροπία.

Σήμερα φαίνεται πως την όλη επείγουσα φάση, την αντιλαμβάνεται με τόλμη και ωριμότητα μόνον η Γαλλία. Ο πρόεδρος Μακρόν φέρεται αποφασισμένος να αυξήσει το όριο ηλικίας από τα 62 στα 64 χρόνια μέχρι το 2030, όπως φαίνεται και από το προσχέδιο για τη μεταρρύθμιση του Συνταξιοδοτικού που παρεδόθη στη δημοσιότητα. Προφανώς η όλη αλλαγή δεν θα συναντήσει οριζόντιες συναινέσεις αλλά αντίθετα όπως προβλέπεται θα πυροδοτήσει αντιδράσεις κυρίως από τα συνδικάτα. Ομως η αναγκαία τομή που τώρα καταγράφεται σε εξέλιξη στη Γαλλία, σε λίγο θα είναι αναγκαία και για άλλες χώρες. Το προλαμβάνειν είναι πάντα ισχυρότερο του θεραπεύειν. Ρωτήστε και τον κύριο Τάσο Γιαννίτση.