Αποχαιρετώντας από μακριά τον γατούλη μας

Αποφεύγω στην αρθρογραφία μου τις οποιεσδήποτε αυτοαναφορικές διηγήσεις. Το θεωρώ ναρκισσισμό. Θα κάνω όμως εδώ μια εξαίρεση, όχι όμως για εμένα, αλλά για τον αγαπημένο μου γατούλη Φέλιξ. Εχω διαβάσει συγκινητικά άρθρα ανθρώπων που αποχαιρέτησαν τα κατοικίδιά τους με ευθανασία. Οδυνηρή απόφαση και πράξη. Αλλά από την άλλη σώζεις το ζωάκι σου, από ένα μαρτύριο που δεν το αξίζει. Είσαι εκεί όμως, το χαϊδεύεις και το κοιτάς στα μάτια. Μάλλον αυτό σε κοιτά στα μάτια, με αυτά τα υπέροχα μάτια που έχουν τα ζώα που δεν μπορούν να διακρίνουν το κακό, ενώ διακρίνουν τέλεια το καλό. Αυτά τα μάτια και αυτή η εμπιστοσύνη που σου δείχνει το ζώο σε παρηγορεί για τις επόμενες μέρες. Οσο μπορεί να υπάρχει παρηγοριά για την απώλεια ενός αγαπημένου ζώου σε «μοναχικούς» καιρούς φεϊσμπουκικού ναρκισσισμού. Αυτό όμως που συνέβη σ’ εμένα και στην οικογένειά μου με την είσοδο στο νέο έτος είναι αβάστακτο. Ο δεκαπενταετής γατούλης μας ξεψύχησε ξαφνικά τις πρώτες ώρες του νέου χρόνου. Πλάι του ήταν μόνο ο φίλος του γατούλης Φίλιπ και ο άνθρωπος που τον αγαπούσε και τον πρόσεχε, όταν εμείς απουσιάζαμε. Δεν ήμασταν εκεί ούτε να τον χαϊδέψουμε, ούτε να τον κοιτάξουμε και να μας κοιτάξει στα μάτια. Θα μας μείνουν μόνο οι στάχτες του.