Η σύγκρουση γύρω από τη διαχείριση των ζητημάτων που αφορούν το απόρρητο των επικοινωνιών δεν αφορά απλώς την επικαιρότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ούτε μόνο την ανάγκη να απαντηθούν ανοιχτά ερωτήματα σε σχέση με τις υποκλοπές. Αποτυπώνει και μια βαθύτερη ένταση που διαπερνά τις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Στο έναν πόλο βρίσκεται η προστασία του απορρήτου, κομμάτι ενός φάσματος δικαιωμάτων που αφορούν τη δυνατότητα του ατόμου, ως ιδιώτη και ως πολίτη, να επικοινωνεί και να δρα χωρίς η δράση και η επικοινωνία του να τυγχάνουν καταγραφής ή επιτήρησης. Είναι η ανάγκη να αγνοεί το κράτος τι κάνει ο πολίτης ως αναγκαία συνθήκη ελευθερίας και κατ’ επέκταση δημοκρατίας. Στον άλλο πόλο βρίσκεται, η εξαρχής παρούσα αλλά διαρκώς διογκούμενη ανάγκη των υπηρεσιών ασφαλείας να επιτηρούν και να γνωρίζουν, τάση που έγινε ακόμη πιο έντονη εντός που συνηθίσαμε να ονομάζουμε «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Στο όριό της είναι μια λογική που λέει «και τι σε πειράζει εάν επιτηρείσαι, εάν δεν έχεις κάνει κάτι κακό;».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή