Για τις γενιές που μεγάλωσαν μετά τον Εμφύλιο, ο βασιλιάς ήταν ένα σύμβολο μιας κοινωνίας βαθιά διαιρεμένης. Οι οπαδοί τους θεωρούσαν τους βασιλιάδες εγγυητές της τάξης και της ασφάλειας της χώρας, που είχε θεμελιωθεί σε βάρος των κομμουνιστών, των ηττημένων της εμφύλιας σύγκρουσης. Για την Αριστερά, που τους φιλοτεχνούσε ως το απόλυτο κακό, ήταν οι ξένοι που σφράγιζαν την εξάρτηση της χώρας. Η μοιρασιά των αισθημάτων σε συμπάθεια και σε απέχθεια εκφραζόταν, τα μετεμφυλιακά χρόνια, και στο πρόσωπο της βασίλισσας Φρειδερίκης. Η Αριστερά ποτέ δεν της συγχώρησε τις παιδουπόλεις που με πρωτοβουλία της άρχισαν να λειτουργούν το 1947.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή