Οι Ουκρανοί, εμείς και το «γαμώτο»

Μετά το 1945 δεν είχε συμβεί αλλαγή συνόρων στην Ευρώπη, με εξαίρεση τη διάλυση της Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (τέσσερα ψέματα μαζεμένα σε ένα όνομα χώρας, όπως έλεγε και ο Καστοριάδης). Για πρώτη φορά τον Φεβρουάριο του 2022, έχουμε λοιπόν απόπειρα βίαιης αλλαγής συνόρων, με την απροκάλυπτη επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας. Μιας χώρας που, έστω και αν δεν ήταν υπόδειγμα λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών, είχε ωστόσο αρχίσει να κάνει κάποια βήματα προς την κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού της και του εκδυτικισμού της. Πιθανότατα αυτός ήταν, άλλωστε, και ο κύριος λόγος της επιθετικής ενέργειας του Πούτιν. Τι να την κάνει την εδαφική επέκταση μια χώρα αχανούς έκτασης και περίπου 150.000.000 κατοίκων; Αυτό που ήθελε ο τσαρίσκος ήταν απλώς ένα καθεστώς υποχείριό του στα δυτικά του σύνορα, ένα καθεστώς τύπου Λουκασένκο. Οσο για την απρόσμενη (;) αντίσταση που συνάντησε, θυμίζει σε μεγάλο βαθμό όσα συνέβησαν το 1940-41 με την επίθεση της Ιταλίας κατά της Ελλάδας. Ενώ οι ιταλοί στρατιώτες τότε και οι ρώσοι στρατιώτες σήμερα δεν ξέρουν καν για ποιον ακριβώς σκοπό και λόγο καλούνται να πολεμήσουν, οι Ελληνες τότε και οι Ουκρανοί σήμερα αισθάνονται ότι κάποιος «τους πάτησε τον κάλο». Πολεμάνε λοιπόν οι Ουκρανοί σήμερα, όπως και οι Ελληνες τότε, και για το «γαμώτο» του πράγματος. Και, είτε πρόκειται για τον πόλεμο είτε ακόμα και για το ποδόσφαιρο, όποιος υποτιμήσει το «γαμώτο» του αντιπάλου του είναι πολύ πιθανό να βρεθεί προ εκπλήξεων.