Το Μαρκόπουλο Αττικής σε οθωμανικό έγγραφο του 1506

Αν και τα λεξικά του Γεωργίου Μπαμπινιώτη δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να διαβαστούν ως μυθιστορήματα, ωστόσο η ευφορία και η συγκίνηση που προκαλούν είναι αντίστοιχες με εκείνες συναρπαστικών και μάλιστα με απρόβλεπτες εξελίξεις μυθιστορημάτων. Πολύ περισσότερο το τελευταίο του, το «Λεξικό κύριων ονομάτων» (με ονόματα ανθρώπων και τόπων ελληνικών και ξένων, αρχαίων και νέων, ιστορικών και θρησκευτικών), ονόματα που είτε τα πρόφερε είτε τα έγραφε κανείς, να αισθάνεται πλέον πολύ μεγάλη την υποχρέωσή του να εισδύσει στα άδυτα της καταγωγής τους. Μια υποχρέωση όμως που την αποδέχεσαι με χαρά καθώς έχεις πειστεί πως μόνον προφέροντας συνειδητά το κάθε «όνομα», μεταβάλλεσαι από έναν αυτόματο μηχανισμό εκφοράς λέξεων, σε ένα κοινωνικά υπεύθυνο άτομο, σε ένα πρόσωπο σχεδόν ιστορικό. Αν το κάθε «όνομα» έχει την ιστορία του στον καθένα που το χρησιμοποιεί συνειδητά, αυτομάτως του μεταγγίζεται ένα τουλάχιστον κομμάτι της ιστορίας αυτής.