Χάσμα των γενεών για όλες τις εποχές

Το πολύκροτο μυθιστόρημα «Πατέρες και γιοι» του Ιβάν Τουργκένιεφ εκδόθηκε στα 1862 μέσα στον ιδεολογικό αναβρασμό και τον πολιτικό μεταρρυθμισμό στη Ρωσία της εποχής, καταφέρνοντας μεμιάς πολλά: Καθιέρωσε τον πολιτικό/φιλοσοφικό όρο μηδενιστής ή νιχιλιστής. Προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων από όλες πρακτικά τις πολιτικές παρατάξεις στην Αγία Πετρούπολη και ευρύτερα στην αχανή αυτοκρατορία. Οδήγησε έμμεσα στη φυλακή κάποιους διανοούμενους υπερασπιστές του. Απομυθοποίησε πολλές από τις προκαταλήψεις εναντίον τόσο της έγγειας αριστοκρατίας όσο και των ενίοτε εξιδανικευμένων δουλοπαροίκων, αγροτών ή μουζίκων, πρόσφατα χειραφετημένων από τον μεταρρυθμιστή τσάρο Αλέξανδρο Β’ [που είχε επηρεαστεί έντονα από το προηγηθέν κατά μία δεκαετία έργο του Τουργκένιεφ Σημειώσεις ενός κυνηγού, για τον τρόπο που σκιαγραφούσε τις δυστυχίες και αδικίες εις βάρος της αγροτιάς]. Ακόμα, το Πατέρες και γιοι επέσυρε χαιρέκακα σχόλια από τις μυστικές υπηρεσίες καθώς κατέστησε τον Τουργκένιεφ μισητό σε νέους/φοιτητές, εξεγερμένους διανοουμένους και σοσιαλδημοκράτες πολιτικούς, στους κύκλους των οποίων ο τότε 44χρονος συγγραφέας ήταν αρχικά ιδιαίτερα δημοφιλής, αλλά τώρα είδαν στον κεντρικό ήρωά του Μπαζάροφ μια διαστροφή της εικόνας και των ιδεωδών τους.