Αν είχαμε ακόμα βασιλιά

Στέκεται σε στάση προσοχής, όπως κάθε πρωί, µπροστά στο περίπτερο, εκεί που τα πρωτοσέλιδα απλώνονται σαν µπουγάδα από τα µανταλάκια. Και η µατιά του εκλάπη από µια µεγάλη, σχεδόν ολοσέλιδη, φωτογραφία του Κωνσταντίνου σε ακροδεξιό φύλλο. Είναι η ίδια φωτογραφία που θυµάται από παιδί στο καφενείο, όταν ακολουθούσε τον πατέρα του ως παραστάτης στα τουρνουά τάβλι της γειτονιάς. Σε κάποιο συρτάρι φυλάει, λεπτό και κιτρινισµένο πλέον, το πιστοποιητικό της γέννησής του µε το εθνόσηµο κάτω από το «Βασίλειον της Ελλάδος». Οπως και όλοι οι συνοµήλικοί του, όσοι δηλαδή γεννήθηκαν κάπου στα µέσα της δεκαετίας του ’60, έτσι και ο άνθρωπός µας είδε το πρώτο φως ως υπήκοος του Κωνσταντίνου. Είχε συµµαθήτριες µε το όνοµα Φρειδερίκη. Και θυµάται τη γιαγιά του µε τη φωτογραφία του βασιλιά δίπλα στα στέφανα, στο εικονοστάσι. Ωστόσο ο ίδιος στέκεται απόλυτα αδιάφορος µπροστά στο γεγονός. Αν τον ρωτούσες πριν από µία εβδοµάδα, δεν θα ήταν σίγουρος ότι ο Κωνσταντίνος ευρίσκετο εν ζωή. Δεν θεωρεί λανθασµένη την απόφαση της κυβέρνησης να µην του αναγνωρίσει τιµές, αλλά θα θεωρούσε και σωστή την απόφαση για το αντίθετο. Είναι σαν να του έχουν βάλει στο τραπέζι ένα πιάτο που δεν θα δοκίµαζε ποτέ.