Η μάχη των ονομάτων

Ολους τους ρωτήσανε, εμάς κανένας. Ηταν η εποχή που μόλις είχαμε αρχίσει να μαθαίνουμε να γράφουμε και στα σχολεία μας έφτανε ακόμη ένα είδος συσσιτίου από γάλα σε σκόνη και ζουμί ροδάκινο μέσα σε οξειδωμένα ντενεκεδάκια. Η μάνα μου, επειδή με ήξερε, μου απαγόρευσε να δοκιμάσω, αν και το ονοματεπώνυμό μου δεν ήταν μέσα στη λίστα των δικαιούχων. Ποιοι να ήτανε άραγε αυτοί οι δικαιούχοι; Ποτέ μου δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω γιατί εν τω μεταξύ το ποδόσφαιρο με τα ξέχειλα ντενεκεδάκια είχε ανάψει για τα καλά στις αυλές των δημοτικών σχολείων και οι δασκάλες μας τραβούσαν τα μαλλιά τους μπροστά σ΄ αυτή την απρόβλεπτη αναρχία. Παφ – παφ – κλατς, σουτάκια σε τοίχους και μαντρότοιχους. Είχαμε τότε κάμποσες Αννούλες στην τάξη και Μαρίες πολύ περισσότερες. Εν μια νυκτί έγιναν όλες τους Αννες Μαρίες και περπατούσαν πλέον με άλλον αέρα μέσα στο καινούργιο τους όνομα. Η μάστιγα αυτή κράτησε πολλά χρόνια, σημάδια της ανιχνεύονται σε πολλές σημερινές κυρίες, συμπαθητικές πλην κάπως ματαιωμένες, όπως άλλωστε είναι το φυσιολογικό.