Οι δίκες του Νίκου Παππά και των Παπαγγελόπουλου – Τουλουπάκη, όπως επίσης η δίκη για το Μάτι, έχουν τεράστιο ενδιαφέρον, και πολιτικό. Προσωπικώς, αν είχα χρόνο, θα είχα κάνει ό,τι ο γάλλος συγγραφέας Εμμανουέλ Καρέρ, ο οποίος παρακολούθησε στο ακροατήριο τη δίκη για το Μπατακλάν κάνοντας, στη συνέχεια, την προσωπική του περιγραφή της για ένα βιβλίο του. Δυστυχώς, δεν έχω την πολυτέλεια του προσωπικού χρόνου, οπότε παρακολουθώ σταχυολογώντας τα ενδιαφέροντα σημεία από τα ρεπορτάζ των έμπειρων δικαστικών συντακτών (και ιδίως της Μίνας Μουστάκα, στα «ΝΕΑ»). Εκεί διαπίστωσα, π.χ., ότι στη δίκη για το Μάτι ακούγονται ανατριχιαστικά πράγματα που τονίζουν το τραγικό έλλειμμα των Αρχών – αν τα συνδυάσει κανείς με όσα έγιναν από τον τότε πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του, εκείνο το βράδυ και κατόπιν, βγάζει ατράνταχτα συμπεράσματα για τη φύση της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και εξηγεί γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να κεφαλαιοποιήσει την εύλογη κυβερνητική φθορά. Εκεί διαπίστωσα ακόμα την αυστηρότητα της έδρας προς τους μάρτυρες κατηγορίας – διαβάζοντας διαλόγους, προς στιγμήν νόμισα ότι αυτοί ήταν οι κατηγορούμενοι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή