«Το μεγαλύτερο σχολείο ήταν το τσαγκαράδικο του πατέρα μου»

Μπορεί ο πρώτος αυτοβιογραφικός τόμος του Μίμη Ανδρουλάκη να λέγεται «Πριν σβήσουν τα φώτα» (εκδ. Πατάκη), όμως αυτά τώρα άναψαν για τα καλά στις 600 σελίδες του για τη γενέτειρά του Κρήτη και την ψηφιακή λοταρία των γενεών στο Λασίθι, τη γενιά του που ένωσε το μεγάλο γεγονός της αντιδικτατορικής πάλης και του Πολυτεχνείου, τα σύνθετα 60s ή την «κρητικοποίηση» των δυναμικών φοιτητών επί Δικτατορίας που ξανάπιαναν μέσω προσώπων όπως ο Μαρκόπουλος ή ο Ξυλούρης το χαμένο νήμα της Παράδοσης, τις αντιφάσεις ή τις τρελές ιστορίες που παραθέτει ο Μίμης πάντα γοητευτικός και συναρπαστικός. Ο άλλοτε «Σουσλόφ» των αμφιθεάτρων, πάντα αιρετικός αλλά και τώρα με την κατάθεσή του στο μάτι μιας αντιπαράθεσης που αναβίωσε με αφορμή τη δική του κατάθεση για το περίφημο φύλλο της «Πανσπουδαστικής» (Νο 8). Το παρελθόν είναι πιο απρόβλεπτο απ’ το μέλλον. Θα δείτε.