Η εθνική μας ανωριμότητα

Στο δημοψήφισμα του 1974 για το πολίτευμα ήμουν υπέρ της βασιλείας. Αν σας κάνει εντύπωση, σκεφτείτε ότι ήμουν μόλις 5 ετών. Για μένα ο βασιλιάς ήταν κάτι σαν τον πρίγκιπα της Χιονάτης στα παραμύθια της γιαγιάς. Είχα βρει τρόπο να φτάσει στα χέρια μου και ο δίσκος των φιλοβασιλικών, ένα 45άρι στο οποίο κάποιος τραγουδούσε το επικολυρικό κομμάτι «Γύρνα αϊτέ». Κάπου το έχω ακόμα, αφού το έκρυψα από τους μεγάλους του σπιτιού που για βασιλιάδες δεν ήθελαν να ακούνε. Αν ποτέ αξιοποιούνταν το κτήμα του Τατοΐου και δημιουργούνταν εκεί σε ένα από τους τεράστιους χώρους του και το Μουσείο του Δημοψηφίσματος (ή κάτι τέτοιο…) θα έδινα το δισκάκι, διότι λίγο ηχητικό κιτσαριό δεν θα μπορούσε να λείπει.