Το απωθημένο της ιστορίας

Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς σε ποιο βαθμό κακοπαθαίνουν οι λέξεις και κατά συνέπεια η γλώσσα εξαιτίας της άστοχης χρήσης τους σε διάσημες, παρ’ όλα αυτά, φράσεις. Και για να έρθουμε στα δικά μας, αδυνατεί να υπολογίσει κανείς αν δεν είναι η φράση του Ανδρέα Παπανδρέου στον Αντώνη Τρίτση, πριν τον αποπέμψει από υπουργό, όταν του είπε «Eγραψες ιστορία», που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου ώστε σε μεταγενέστερα χρόνια, με αποκορύφωμά τους τα εντελώς πρόσφατα, η λέξη «ιστορία», η χρήση της, να νομιμοποιείται ακόμη και αν είναι για να υπογραμμίσεις τη σημασία ενός περιπάτου μια φεγγαρόλουστη βραδιά. Ωστε η απόλαυση της βραδιάς ή ενός φαγητού να γίνεται μικρότερη αν δεν καταχωριστεί ως ιστορικό γεγονός και παραμείνει μια προσωπική περιουσία. Διαφορετικά, πώς θα γινόταν να ακούμε σε ένα σίριαλ έναν μικροαστό να λέει για τον γιο του πως του ετοιμάζει έναν γάμο που «θα γράψει ιστορία» ή την αποτυχημένη παίκτρια σε ένα τηλεοπτικό παιχνίδι να σχολιάζει ότι «μπορεί να έφυγα από το παιχνίδι αλλά έγραψα ιστορία» (ακριβώς όπως το διαβάζετε).