Ghostbusters

Αν πάρουμε τοις μετρητοίς αυτά που γράφτηκαν χθες σε μερίδα του αντιπολιτευόμενου Τύπου, δεν κηδέψαμε τέως βασιλιά, αλλά προσκυνήσαμε τη βασιλεία. Μέχρι και πρωτοσέλιδο είδαμε το σκίτσο του Ορνεράκη με το αγόρι που κάνει την ανάγκη του μέσα στο στέμμα, με τίτλο την απόφαση που έλαβε ο λαός στη δημοψήφισμα του 1974. Χρήσιμη ως πληροφορία, αλλά δεν κάνεις πρωτοσέλιδη μία είδηση με 49 χρόνια καθυστέρηση. Από την άλλη, πρόκειται για σαφές δείγμα προόδου. Ο ίδιος χώρος σπεκουλάρει με συνέπεια πάνω στον Εμφύλιο, τουλάχιστον η περίοδος της βασιλείας είναι πιο πρόσφατη. Ολα αυτά θα είχαν κάποιο ενδιαφέρον αν λάμβαναν χώρα κάπου στα ’80ς, άντε το πολύ στα ’90ς, τότε που έγραφες για «σταγονίδια» και ο αναγνώστης καταλάβαινε τι εννοούσες. Τώρα τι νόημα έχει να αναφέρεσαι σε φιλοβασιλικούς; Και όμως για τον συγκεκριμένο χώρο έχει. Γιατί οι άνθρωποι ακόμα διαλέγονται, σε μεγάλο βαθμό, με κώδικες της πρώιμης Μεταπολίτευσης. Το διαπιστώνεις κάθε χρόνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου, όταν παριστάνουν τους Ghostbusters που τρέχουν με την απόχη για να μαζέψουν τα φαντάσματα της χούντας. Ναι, δεν έχω καμία αντίρρηση ότι αυτά τα πράγματα συγκινούν ένα κομμάτι του πολιτικού ακροατηρίου, κυρίως αυτό που διατηρεί βιωματική σχέση με τα γεγονότα. Ομως η απήχηση αυτού του λόγου στα δυναμικά κοινά είναι ανύπαρκτη. Και εν τέλει η γραφικότητα αυτής της θέσης αντιστοιχεί στην εικόνα των τύπων που, με παραδοσιακές ενδυμασίες, τραγουδούσαν έξω από τη Μητρόπολη τα «Σαράντα παλικάρια» – τουλάχιστον αυτοί προήγαγαν κατά κάποιον τρόπο την τουριστική προβολή της χώρας.