Αυτή την εβδομάδα η συζήτηση περιστρέφεται διαρκώς γύρω από φαντάσματα. Από το φάντασμα του τέως βασιλιά, που ξύπνησε ξεχασμένους παλιούς διχασμούς, στο φάντασμα της Ακροδεξιάς, που φιλοδοξεί να σηκώσει κεφάλι, αν το πολιτικό σύστημα δεν βρει συνταγματική διέξοδο. Η σύλληψη του γιου ενός καταδικασμένου μέλους της 17Ν για ένοπλες ληστείες υπενθύμισε πως υπάρχει ένα ακόμη: ενδεχομένως και η τρομοκρατία να ψάχνει τρόπο να βγει από τη σκιά, ειδικά σε περιόδους κρίσης, όταν η προσοχή όλων είναι στραμμένη αλλού.

Οι αξιωματικοί της Αντιτρομοκρατικής παρακολουθούν την υπόθεση στην Πάτρα χωρίς να εκτιμούν πως βρίσκονται μπροστά σε μια νέα προσπάθεια χρηματοδότησης μιας καινούργιας τρομοκρατικής οργάνωσης που ψάχνει βηματισμό. Η έρευνα όμως είναι απαραίτητη και πρέπει να είναι εξονυχιστική. Η νίκη απέναντι στην τρομοκρατία δεν είναι ποτέ οριστική.

Εχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε που έσβησε στην Ελλάδα η τελευταία σοβαρή απειλή. Οσα ήρθαν μετά ήταν απόπειρες αναβίωσης που είχαν θύματα, αλλά δεν ευδοκίμησαν σε βάθος χρόνου, γιατί, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, παρά τα λάθη ή τις καθυστερήσεις, η ελληνική πολιτεία αποδείχτηκε καλύτερα προετοιμασμένη και η ελληνική κοινωνία είπε και τα δικά της «όχι», που δεν ήταν πάντα εξίσου δεδομένα. Αυτή την υποχρέωση της συνεχούς επαγρύπνησης για την αποτροπή δημιουργίας νέων πυρήνων τρομοκρατίας οφείλουμε να τη θυμόμαστε και χωρίς η επικαιρότητα να χτυπάει τα δικά της καμπανάκια.