Οι κύριες δομικές αδυναμίες που χαρακτηρίζουν διαχρονικά τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας του ελληνικού διοικητικού συστήματος εντοπίζονται από τη στιγμή που το κράτος αναλαμβάνει να διαχειριστεί περισσότερες και πιο σύνθετες καταστάσεις, αναπτύσσεται σε μέγεθος και διαφοροποιεί τις δομές του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αναδεικνύεται η απόσταση που χωρίζει τη θεσμική αποτύπωση από την εν τοις πράγμασι άσκηση των αρμοδιοτήτων σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο και να παρατηρείται, σε πολλές περιπτώσεις, σύγχυση ως προς την υλοποίηση αυτών μεταξύ των επιπέδων διακυβέρνησης. Βασικό επακόλουθο είναι η διάχυση της ευθύνης ως προς τους ρόλους, δηλαδή, ως προς το ποιος οφείλει να πράξει, τι, πότε, πού.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή