«Παράσημο στην καριέρα μου έχω τα λόγια μιας ισοβίτισσας»

Αν και Γενάρης προχωρημένος, στον παραλιακό δρόμο της Χαλκίδας, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεξιά και αριστερά της Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, μπροστά από τα μεζεδοπωλεία με τα θαλασσινά, χάνονται στο βάθος του ορίζοντα, εκεί που η θάλασσα λαμποκοπά και κάνουν χαμηλές πτήσεις γλάροι και άλλα θαλασσοπούλια. Το εστιατόριο «Βράχος» όπου είχαμε δώσει ραντεβού με τον διευθυντή Γυναικείων Φυλακών Ελεώνα Θήβας, Γεώργιο Μακρή, μας υποδέχθηκε με ένα τραγούδι των Bee Gees από τα ηχεία και μια αύρα από την κουζίνα που αιχμαλώτιζε την όσφρηση φέρνοντας στο νου μύδια, γαρίδες, χταποδάκι και καραβιδομακαρονάδες από τα τραπεζώματα των καλοκαιρινών διακοπών. «Σας έφερα το κρασάκι, σε λίγο έρχονται και τα υπόλοιπα» μας ανακοίνωσε η σερβιτόρα και, αφού κατεβάσαμε μια γουλιά αλκοόλ, αρχίσαμε την κουβέντα από τα βασικά. Επρεπε να μάθω ποιος είναι ο άνθρωπος που είχα απέναντί μου, ποιος ήταν ο Γιώργος Μακρής πριν γίνει διευθυντής στο Σωφρονιστικό Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών. «Γεννήθηκα το 1963 στη Λαμία Φθιώτιδας», ξεκίνησε να εξιστορεί, «αλλά μεγάλωσα στη Μαγνησία, σε ένα χωριό, Αϊδίνιον λέγεται, ενδιάμεσα από τον Αλμυρό και τη Νέα Αγχίαλο, όπου είναι και οι Αγροτικές Φυλακές Ανηλίκων Κασσαβέτειας. Εκεί ήταν και ο πατέρας μου υπάλληλος, φύλακας, οπότε ο χώρος μού ήταν πάρα πολύ οικείος διότι μεγάλωσα ακριβώς δίπλα. Θυμάμαι μικρός με την ομάδα του χωριού που παίζαμε μπάλα με τους ανήλικους κρατουμένους. Αργότερα, όταν είχα την τύχη να μπω κι εγώ στον χώρο των φυλακών, ήταν λες και ήμουν στο σπίτι μου».