Ξαναγυρίζοντας συχνά στις μεγάλες αγάπες, στις ρίζες, στα πρότυπα της θεατρικής παγκόσμιας παραγωγής, φτάνω πάντα σε έναν σταθμό που δεν νομίζω πως αφήνει αδιάφορο και τον πλέον ερασιτέχνη εραστή του θεάτρου. Στον σαιξπηρικό «Αμλετ». Βρήκα τη μετάφραση του Ρώτα στη βιβλιοθήκη του πατέρα μου, πριν δω το έργο στο θέατρο, φοιτητής, με μιαν αξεπέραστη διανομή (1955): Αλέξης Μινωτής (Αμλετ), Κατίνα Παξινού (Γερτρούδη), Θάνος Κωτσόπουλος (Κλαύδιος), Αλέκος Αλεξανδράκης(Λαέρτης), Ιωάννης Αυλωνίτης (Φάντασμα), Νίκος Παρασκευάς (Πολώνιος), Αλέκος Δεληγιάννης (Οράτιος), Παντελής Ζερβός (Α’ Νεκροθάφτης), Γιάννης Αποστολίδης (Α΄Θεατρίνος) και η Τζένη Καρέζη (Οφηλία). Μυθικές διανομές ενός Εθνικού Θεάτρου που λειτουργούσε συνειδητά ως παιδαγωγός πολιτισμού και επαγγελματικού ήθους. Ανάλογου σκηνικού κύρους ήταν και η παράσταση του Βασιλικού Κήπου, όπου το θέατρο του Νίκου Χατζίσκου, μαθητή του Ροντήρη, ο οποίος, εκτός Εθνικού τότε, είχε σκηνοθετήσει την παράσταση χωρίς να αναφέρεται το όνομά του στο πρόγραμμα, αλλά έγινε εκ των ενόντων αδιάψευστο γεγονός. Αργότερα, ως μαθητής του Ροντήρη, είχα τη διαβεβαίωσή του. Αυτές οι παραστάσεις, αδιανόητες σήμερα, αποτέλεσαν πυξίδα για έναν νέο που ονειρευόταν καριέρα στη σκηνική διαδικασία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή