Φτωχή πλήξη

Φαίνεται ότι η βασίλισσα Ελισάβετ πριν από λίγους μήνες επανεξοικείωσε μέρος του λαού μας με τη βασιλεία και τον προπόνησε στον θρήνο. Βλέποντας τις ουρές περίλυπων Βρετανών, πολλοί μπόρεσαν (χωρίς ενοχές) και εδώ να εκφράσουν τον ιδιόκτητο θρήνο τους. Ενας πάμφτωχος ηρεμεί έχοντας ως ισοδύναμο της δικής του ένδειας κάτι ακατάληπτο, ακατάτακτο και λαμπερό. Εχοντας εξαντλήσει τους συνδυασμούς προσώπων της ελληνικής πολιτική σκηνής, θέλει να πάει στο άγραφο και ανεξάντλητο. Εχει συνηθίσει τους πολιτικούς των κομμάτων, τους παλαιότερους εθνάρχες, τους Προέδρους της Δημοκρατίας που σιγά σιγά γίνονται κοντινοί, σάρκινοι, ευάλωτοι και δεν μαγεύουν πλέον . Εντάξει η κ. Μενεγάκη, η κ. Καινούργιου, σύμφωνοι με τα πρόσωπα ντόπιων ή ξένων σταρ και τις διακοπές ή τα διαζύγια ή τις εγκυμοσύνες τους. Εντάξει με τα υπερφωτισμένα εγκλήματα, με τη βιογράφηση εγκληματικών ή παραβατικών προσώπων και τα σίριαλ αποκρουστικών συμβάντων. Τι λείπει από το πνευματικό τραπέζι; Τι δεν έχει εξαντληθεί στο τηλεοπτικό αφρόγαλα με την πολιτική κοινοτοπία; «Παύλο, πάρε τα κλειδιά της χώρας». Να το ρήγμα, όχι της κοινωνικής τάξης, όχι του οικονομικού συστήματος, αλλά το ρήγμα στη φτωχή πλήξη, στο αδιέξοδο της πολιτικής απιστίας και του μηδενισμού. Λοιπόν; Ο «Παύλος» (και οι υπόλοιποι της οικογένειας) είναι η απάντηση στο ψυχικό μηδέν; Κάτι πιο μηδέν από το μηδέν, από το σώρευμα διαψεύσεων και φτώχειας; Ο φτωχός (πνευματικά ή υλικά) θέλει το άλλο. Δεν είναι όμως απαραίτητο να το εννοεί ή να τον δεσμεύει. Αυτό το λάθος κάνουν μερικοί που εκπλήττονται ή τσαντίζονται με τη νεοφώτιστη βασιλομανία. Μετά την ιστορία παρεμβατισμού, καταστροφής πολιτικών κομμάτων και πολιτικής κακοποίησης που αποτελούν τις σκοτεινές αποσκευές της βασιλείας για πολλές δεκαετίες και που στοιχειώνουν και σήμερα την κοινοβουλευτική μας συνοδοιπορία, πώς βρίσκονται άνθρωποι να ομνύουν σε κάτι τόσο τελειωμένο;